Lief zijn voor jezelf

Langzaamaan begin ik weer wat rust te voelen na onze bruiloft en huwelijksreis die door de ziekenhuisopname van mijn vader nogal heftig en abrupt eindigde.

Onze huwelijksbubbel was daardoor helaas al snel verdwenen. Maar sjeezus mina wat hebben wij een supermooie dag gehad. Beter kon niet! Nu pas kom ik erachter hoeveel spanning ik/wij inmiddels hadden opgebouwd na 5 keer verplaatsen.

Voor de bruiloft was ik al bezig met het bewust aangaan van mijn angsten, het uit mijn comfortzone stappen. Misschien wel iets té enthousiast. Waardoor ik in combinatie met alle spanningen voor de bruiloft, vast liep. Zelf dacht ik alweer daadwerkelijk paniekaanvallen te hebben. Mijn psycholoog dacht daar iets anders over. Wat ik ervaar zijn namelijk geen aanvallen maar alle voorlopende symptomen, de angstsensaties. Alleen de daadwerkelijke paniek die bij een paniekaanval hoort ervaar ik niet meer. Doordat ik inmiddels al wat handvaten heb opgespaard.

Ik wilde niet één angst, maar meteen meerdere angsten tegelijkertijd aangaan. Überhaupt na lange tijd weer bouwen aan mijn “werk”carrière, ervaren wat ik wil, aan kan en in combinatie toch mijn huishouden en mezelf in balans houden. Spreken voor een klas studenten, een podcast opnemen, meedoen aan een adviespanel, een videofilmpje voor de camera opnemen, alleen een week op vakantie naar Frankrijk, kajakken (wat ik nog nóóit heb gedaan!) notabene met een groep lotgenoten. Tja nu achteraf gezien was het misschien iets teveel van het goede. En wanneer ben ik in hemelsnaam van mezelf gaan verlangen dat ik na de hele kankerzooi geen angsten meer mag hebben? Of ze in ieder geval van mezelf “moet” proberen te overwinnen?

Toen de angstsensaties steeds vaker voorkwamen, en nadat ik aan de bel had getrokken bij de psycholoog, werd het tijd voor mij om toch die rem een beetje in te trappen. Wat wil ik écht doen en gaat mij energie geven? Ik heb er niet voor niets allemaal “ja” op gezegd dus ergens wilde ik het wel. Maar moet dat allemaal nú? Toen ik er met mijn psycholoog over sprak kwam ik al snel tot de conclusie dat mijn antwoord daarop “nee” was.

Nadat de podcast opgenomen was en de kennismaking van het adviespanel voorbij was en ik spanning bleef voelen, nam ik telefonisch contact op met de docent van de klas waar ik zou gaan spreken. Heel voorzichtig, want voor mij voelde het toch echt als falen, bracht ik dat ik het misschien niet durfde. Dat het misschien op dit moment nog een brug te ver was voor mij. Tot mijn grote verbazing nodigde ze me de volgende dag uit voor een persoonlijk gesprek. Dit gesprek, deze vrouw, het bracht me zo’n gevoel van vrijheid en opluchting. Na mijn hele uitgebreide bijna verontschuldigde uitleg, want voor mijn gevoel verdeed ik haar tijd, begreep ze me volledig. Sterker nog ze had bewondering voor hoe ik alles doe, mijn ambities (misschien nog wat te hooggegrepen) en hoe ik me staande houd. Bizar vond ik dat, was er helemaal verbaasd over. Vervolgens verliet ik het gesprek niet met een rotgevoel alsof ik gefaald had. Maar juist heel sterk en trots, met opgeheven hoofd.

Mijn psycholoog zei dat dat dus niet alleen is doordat het gewoon een super lieve mooie begripvolle docent is. Dat is nou wat er gebeurd als je zo open bent over je situatie en je gevoel. Ik geef de mensen een duidelijk, open en puur beeld van mijn gevoel en emoties. Waardoor mensen dus blijkbaar ook veel beter in staat zijn om mij te begrijpen. Liep ik daar even trots te zijn op mezelf omdat ik zó goed mijn grenzen aan had gevoeld en ernaar had gehandeld.

Direct voelde ik de spanningsklachten verminderen. Dit was een juiste keuze geweest. Toch was er nog een beetje angst. Voor de bruiloft zelfs. De angstsensaties hadden mijn hoofd weer op hol gebracht en ik was serieus bang om teveel in mijn hoofd te zitten tijdens de vliegreis en tijdens de ceremonie op de bruiloft. Helemaal niet te kunnen genieten van deze prachtige dag omdat ik te alert zou zijn op alle lichamelijke sensaties die ik “zou kunnen gaan voelen”. Ja, nu ik het nu typ (achteraf) denk ik ook “serieus Nicole?”. Maar ik voelde het echt zo en dit zullen misschien meerdere mensen wel herkennen. Een duidelijk patroon (én valkuil) van mij is, constant bezig blijven, voorál als ik spanning en angstsensaties voel. Alleen tijdens je eigen bruiloftsceremonie moet je juist stilzitten, stilstaan en luisteren naar die mooie woorden die gezegd worden. Na het opfrissen van de cognitieve gedragstherapie die voorheen bij mij ook werkte, had ik er weer het volste vertrouwen in. Ook al gingen de oxazepammetjes wel mee hoor ;) Máár niet nodig gehad, nog niet bijna!

De ochtend toen we naar het vliegveld reden kwamen alle opgekropte emoties eruit. Om vervolgens alleen maar te GENIETEN met de hoofdletter G! Tijdens de vliegreis had ik helemaal geen angst, die ik van te voren wel had en verwachtte. Alles was zo heerlijk relaxed en gezellig. De dag van de bruiloft ben ik lachend opgestaan en die lach ik niet meer van mijn gezicht geweest. Ook dacht ik zo emotioneel te zijn maar zelfs dat was niet zo. Natuurlijk heb ik wel wat traantjes gelaten en veel emoties gevoel maar voornamelijk heb ik gelachen en genoten! Een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest…

Beetje bij beetje kon ik steeds meer van mijn lijstje met mogelijke angstoorzaken afstrepen. Ja erg eigenlijk hè dat daar dus je meisjesdroom, je bruiloft op “zo’n lijstje” staat. Dat wil je liever niet maar ja, ik en nu eenmaal wie ik ben. Sinds het begin van mijn paniekaanvallen en mijn ziekte ben ik me zo bewust geworden van mezelf en mijn lijf dat ik dit voort heftiger voel lijkt wel. Ik probeer het als gids te zien, als kompas van mijn lijf, dat me kan helpen.

Zo staat er over een paar weken onze vakantie naar Italië op de planning. De tweede week rijden we door naar Toscane waar ik super veel zin in heb en wat me prachtig lijkt. Alleen wat ik tegelijkertijd ook een beetje spannend vind omdat ik er nog nooit ben geweest en qua weg/heuvels niet zo goed weet wat te verwachten.

Drie weken na thuiskomst uit Italië staat de week kajakken op de planning. Ook al maakte mijn gedachten me in Mallorca al aan het twijfelen, ga ik toch! Ik ervaar dat als ik alles in babystapjes bekijk en doe, ik minder angst voel en me minder overvallen voel door allerlei emoties en gedachten. Éen hele week weg, met het vliegtuig, het is voor mij best lang zonder kinderen en man. Maar ik denk eerlijk gezegd dat het zo’n toffe waardevolle week en ervaring gaat worden. Dat ik amper de tijd heb om ze te missen.

Stapje voor stapje…

Viva la Vida!

Liefs Nicole