In gesprek met mezelf

Spanning en angst. Dit is sinds de kanker niet meer weg te denken uit mijn leven. Deze weerstand lijkt wel meer en heftiger aanwezig te zijn dan voorheen. Of misschien ben ik me er wel meer bewust van geworden.

Tijdens onze vakantie in Italië met name op weg naar Toscane, was het weer volop aanwezig. Spanning voor het onbekende, de hoogte van de heuvels en eventueel zonder vangrail. Triggert bij mij nogal met m’n hoogtevrees. Maar ik laat me er niet door weerhouden. Ik houd namelijk van nieuwe mooie plekjes ontdekken met mijn gezin ondanks de lichamelijke sensaties die ik vooraf al weet te gaan ervaren. Toevallig zag ik voor we gingen rijden een filmpje over de weg van de meeste en de minste weerstand en de uitleg daarachter. Waar ik op dat moment nog niet zo heel veel voorbeelden uit mijn eigen leven bij kon bedenken. 

De weg er naartoe was inderdaad stijl, met s bochten, zonder vangrail, geen teer alleen veel grind. Met klamme handjes hebben we gelachen om mijn spanning. De weerstand, de uitdaging, ik voelde het goed alleen probeer het voortaan als uitnodiging te zien. En uiteindelijk werden we beloond met een prachtige uitzichten die het dubbel en dwars waard waren. Een aantal dagen later maakte we een korte storm met hevige rukwinden mee. Waarbij we het tuinmeubilair voorbij zagen vliegen en uiteindelijk de stroom uitviel voor ruim een halve dag. Dan voel je hoe verwend we normaal gesproken zijn joh! Je kunt je misschien voorstellen dat ook dit gepaard ging met verschillende emoties en uiteraard…. Angst. Dit maken ze daar ook zelden mee, hoorde we later. Dus dat heeft zo moeten zijn.

Het filmpje wat ik eerder zag, het werd me ineens duidelijk. In het leven, althans in mijn leven, is het altijd wat. Het is nooit rustig. Er speelt altijd wel iets, met mezelf, de kinderen, mijn man, werk, school, familie, vrienden, noem het maar op. En dat mag, het is juist goed. Kiezen voor de makkelijke veilige weg, is ook iets wat niet (meer) bij me past. Ik kies liever voor uitdaging, verandering en de weg van de meeste weerstand. Dit is niet altijd makkelijk en het is ook zeker niet de kortste weg. Maar wel de weg die uiteindelijk, op de lange termijn, het meeste loont voor jezelf als persoon, je geluk, waar je groeit en leert over jezelf en het leven. Zo cliché maar hoe dieper de dalen, hoe hoger de pieken. 

En die spanning en angst? Ik omarm ze, want die horen bij mij en zullen waarschijnlijk altijd bij me blijven. Leven in de illusie dat ik onschendbaar ben, is er voor mij niet meer bij na kanker. Wat ik wel heb geleerd is dat je (deels) verantwoordelijk bent voor je eigen geluk. 

Viva la Vida!

Liefs Nicole