Het is nu iets meer dan twee jaar geleden sinds mijn laatste kankerdiagnose. In de afgelopen jaren heb ik hard gewerkt, verwerkt.
De kanker en alle ervaringen daar omheen een plekje geven en verweven met mijn leven. Want er is geen eindhalte met medaille na kanker. Zoiets als “gefeliciteerd u heeft kanker verslagen en verwerkt”. Nee helaas. Ik heb gewerkt aan mezelf, aan de persoon Nicole, mijn rol als moeder, partner, dochter en vriendin. Dit heftige life event heeft mij als persoon heel erg veranderd. Maar ook mijn kijk op het leven opzich, de opvoeding van onze kinderen en hoe ik mijn rollen eigenlijk wil vervullen.
Toen ik kanker kreeg werd één grote rol, die voorheen een groot gedeelte van mijn tijd in beslag nam, ineens van tafel geveegd. De rol van werkneemster. In een situatie van leven of dood werd deze ineens het minst belangrijk.
De rol van moeder, partner, dochter en vriendin ging natuurlijk door, hier kun je niet zomaar mee stoppen. Al merkte ik ook dat deze rollen heel erg veranderde en een beetje vervaagde. In plaats van dat ik thuis ons bedrijfje “het gezin en huishouden" draaiende hield, moest ik toen deze taken abrupt afgeven omdat ik het niet meer kon door het herstel van alle behandelingen en de bijbehorende vermoeidheid.
Ineens was ik niet meer die leuke vrolijke moeder die alle tijd had voor haar kinderen en lekker met ze kon zwemmen, rennen en stoeien. Niet meer die gezellige partner waarmee je kon lachen en die goed voor je zorgde. Niet meer die zelfstandige dochter die alles goed draaiende kon houden. Niet meer die vriendin die voor haar vriendinnen zorgde en waarmee je gezellig op stap kon.
Ik was ineens vaak verdrietig en down, veel ziek en in het ziekenhuis. Er was plots een ongewenste rol bijgekomen, kankerpatiënt. Deze rol nam zonder overleg en voordat ik het door had ineens heel veel tijd in.
Na alle behandelingen ging deze rol, kankerpatiënt, op den duur steeds minder tijd innemen. Minder ziekenhuisbezoeken en controles enz. Ik kreeg meer tijd voor mezelf terug. Tijd om alle ervaringen te verwerken (klinkt zo makkelijk zo hè), te integreren met mijn leven en mezelf te ontdekken en verdiepen in wie ik nu eigenlijk ben, zonder al deze rollen. Gewoon Nicole. Wie ben ik, waarom ben ik zo en hoe wil ik zijn. Wat voor moeder, partner, dochter en vriendin wil ik eigenlijk zijn.
Afgelopen tijd ben ik als moeder, partner, dochter en vriendin wel enigszins vertrouwd ofwel gewend geraakt met de “kankerperiode” in mijn leven. Het huishouden gaat minder vlot, intiem zijn is anders, gesprekken en dynamieken zijn anders, kinderen in therapie maar het gaat wel fijn zijn gangetje met natuurlijk ups en downs.
Maar de rol die na mijn diagnose als eerste verdween is nu dus ook de laatste die aan de beurt is om terug te keren. Het moment waar ik sinds genezing en einde behandelingen een beetje tegenop heb gezien maar tegelijkertijd ook naar uitgekeken heb. Want dán pas ga je weer écht verder met je leven. Of ja, eigenlijk begin je dan aan je “nieuwe normaal”, je nieuwe échte leven ofzo. Want als ik werk dan draai ik weer 100% mee in de maatschappij en voel ik me weer nuttig. Althans zo voelt dat voor mij. Al die tijd dacht ik dat ik zou aanvoelen wanneer ik er weer klaar voor was. Dat ik weer meer energie zou hebben en misschien hoopte ik stiekem toch wel dat ik dichterbij zou zijn bij wie ik was vóór de kanker, qua energielevel.
Ik voel me weer een beetje puber op de middelbare school. De spanning en onzekerheid om te kiezen wat ik wil gaan doen maar tegelijkertijd ook nieuwsgierig en leergierigheid omdat ik zin heb in iets nieuws en om iets “nuttigs” te doen. Een puber met een flinke rugzak, zo kan ik het wel omschrijven denk ik.
Want buiten wat ik ‘wil’ doen.. Wat ‘kan’ ik aan, fysiek en emotioneel? Hoeveel uur kan ik werken én dat ik de rest vd week wél mijn kinderen zelf naar school kan brengen? Kan ik dan ook nog het huishouden doen of moet ik dan hulp in de huishouding aannemen?
Naast al deze praktische vragen die door mijn hoofd dwalen vraag ik me ook heel erg af wat dit emotioneel gezien met me gaat doen. Ik vind het namelijk ook best confronterend om erachter te komen hoeveel je “verloren” bent aan fysieke en emotionele gesteldheid. Natuurlijk kan het altijd nog verbeteren met de tijd, dat klopt. Maar in het begin zal het toch pittig worden. Ik weet nu met alle rollen, buiten werkneemster dan, wel raad. Ik heb toch een soort van stabiel en nieuw normaal gevonden.
Het zal misschien niet makkelijk worden maar toch voel ik wel dat het soort van tijd is om langzaamaan wat meer te gaan doen. Dus we gaan “gewoon” met volle angst vooruit…
Viva la Vida!
Liefs Nicole
Reactie plaatsen
Reacties