De kanker is nu toch weg? Dus je bent beter? Dan kun je toch gewoon weer aan het werk? Als het toch zo simpel was.....
Het heeft me lang tegengehouden om deze blog te typen. Waarom? Omdat ik voor m'n gevoel nu mezelf eigenlijk dus ga verantwoorden tegenover mensen die zo kortzichtig zijn. Sonde van mijn tijd en energie want ik weet wel beter. De reden dat ik deze blog nu tóch typ is omdat ik 1000% zeker weet dat mensen en/of lotgenoten zich hierin herkennen en er iets aan hebben. En daar doe ik het voor.
Buiten het emotionele stukje, de verwerking, de onzekerheden nadat je lijf je in de steek heeft gelaten, de spanning rondom terugkeer van de ziekte, doet ziek zijn heel veel met je. Het veranderde mij kan ik wel zeggen, in álle opzichten.
De concentratie die ik voorheen had, daar ben ik nu jaloers op! Met m'n hoofd in een koopakte zitten op de computer, ondertussen m'n collega's horen praten en bellen en níét afgeleid worden maar je koppie erbij kunnen houden. Als de telefoon gaat, deze gewoon op kunnen nemen en afhandelen, eventueel doorverbinden of nog een tweede lijn aannemen. Soms zelfs nog doorwerken tijdens het doorverbinden en je wacht tot iemand je telefoontje beantwoord. En daarna weer verder in de koopakte, alsof er niks gebeurd is. Wat zou ik dit graag willen!
Als ik nu een boodschappenlijstje aan het maken ben en een van de kinderen roept iets, weet ik al niet meer wat ik op wilde schrijven. Dat multitasken wat alle vrouwen zouden kunnen, ik ben het nu ver kwijt. Ik weet dat dit misschien (hopelijk) na wat oefeningen en training weer terug kan komen hoor. Maar nu voelt het onbereikbaar.
Ook denk ik nu beter na over wat ik wil doen. Wat geeft mij voldoening. Waar krijg ik energie van.
En dan hebben we nog het praktische lichamelijke stukje. De gevolgen van kanker, de behandelingen, operaties en bestralingen. Het heeft ook gezonde cellen kapot gemaakt in mijn buik en aan mijn darmen. Sindsdien is het altijd rommelig in mijn buik. Waardoor ik dan weer bang en onzeker wordt over terugkeer of andere aandoeningen. Na scans blijkt het vaak te vallen onder "bestralingsschade". Je moet er simpelweg mee leren leven. Ook is er een vermoeidheid overgebleven waarvan niemand weet of deze ooit weggaat. Wat ook heel algemeen is want ik hoor het al "iedereen is weleens moe toch?". Haha eigenlijk moet ik er gewoon om lachen dat je zo kunt denken en dit soort vergelijkingen serieus kunt maken. Maar goed, ik dwaal af... Ik mis lymfeklieren waardoor ik lymfoedeem heb overgehouden. Het ontbreken van mijn baarmoeder, blaas, vaginatop en het uitvallen van één nier. En mijn stoma uiteraard. Je moet er "gewoon" mee leren leven.
Waar ik vroeger mijn huis in één dag, een dagdeel zelfs, kon schoonmaken. Doe ik dit nu in delen; een dag boven en minimaal een dag later beneden. Plus dan zitten er voortaan pauzes tussen het stoffen en het stofzuigen en soms nog wel een pauze extra. De benen omhoog zodat het vocht weg kan uit mijn voet en weer verder. De rest van de dag is het vaak ook genoeg en kan ik fysiek niet veel meer presteren. Soms voel ik het zelfs een dag later nog.
Een hele dag weg voor iets leuks is gelijk minimaal een dag extra erachteraan om bij te komen.
Je zult begrijpen.... of dus niet, dat dit veel doet met een mens. Vooral een jonge vrouw van 33 met een jong gezin. Het vergt veel flexibiliteit en aanpassingsvermogen in een korte periode. Want wat heb ik eigenlijk veel in moeten leveren nu ik het hier zo opsom.
Niet om zielig te doen. Want dat ben ik namelijk niet. Ik kan prima leven met dit alles. Het is ook niet dat ik een keus heb. Maar ik probeer er m'n lesje uit te leren. Met ups en downs. Vaker te vertragen, wat ook juist ook hele mooie dingen met zich meebrengt.
Volgend jaar begin ik met vrijwilligerswerk wat ik voornamelijk thuis kan doen en waarbij ik zelf mijn tijd in mag delen. Dat échte werk komt wel op zijn tijd. Het valt niet mee een betalende baas te vinden waar ik een X aantal uur kan beginnen met werken om te kijken wat ik fysiek aan kan. Waar ik zonodig terug kan in uren als het niet gaat of als het meezit juist meer uren. Waar ik een dagje onverwachts vrij kan nemen als ik er psychisch of fysiek helemaal doorheen zit na een druk weekend, als de planning eens anders is verlopen of onbekende pijntjes, klachten of een plotseling ziekenhuisbezoekje ter controle. Een baan waar ik niet twee dagen rust nodig heb na één dag werken. Want dat is ook niet de bedoeling. Dat is niet de balans die ik zoek en nodig heb. En dan nog niet te spreken over wat dit soort confronterende tegenvallers doen met een vrouw van 33 jaar. Dat je lijf en hoofd niet meer doen wat je kon en wat jij wil dat ze doen. Terwijl je leeftijdsgenoten juist in de bloei van hun gezinsleven en carrière zitten, takel jij af. Dus of ik gewoon weer kan gaan werken? Zeg jij het maar.....
Viva la Vida!
Liefs Nicole
Reactie plaatsen
Reacties