Woede, boosheid….. Een emotie waar ik van jongs af aan niet vertrouwd mee ben geraakt. Ik zag hem vroeger weleens voorbij komen bij anderen en bij mezelf.
Ik voelde goed dat er dan wat gebeurde in mijn lijf maar wat moest ik ermee? Wat ik opmerk is dat woede vaak wordt gezien als negatieve emotie. Vooral bij kleine kinderen. “Boos zijn doe je maar op je kamer!” Met deuren gooien of stampvoetend de trap op is ‘not done’. Maar waarom eigenlijk niet? Het moet er op een of andere manier toch uit. Want opkroppen is ook niet de bedoeling.
Zodoende heeft de woede ook in mijn verwerkingsproces, voor zover dat een proces is waarbij alles één voor één voorbij komt (niet dus!), héél lang op zich laten wachten. En zelfs nu, dan ben je een “volwassene” van 34 jaar, vind ik het lastig om de emotie woede er simpelweg te laten zijn. Durven te voelen en er “doorheen” te gaan. Want hoe dan?
‘Woede is geen negatieve emotie, het mag er zijn.’ Dit is momenteel een soort mantra van me. Ik wil hem stiekem namelijk ook niet voelen want het voelt gewoon niet fijn. Ook al weet ik dat het niet erg is maar juist heel nuttig. Stel je voor dat ik me de hele dag zo boos en daardoor tegelijkertijd ook verdrietig voel. Want als ik hem toelaat komen er allerlei flarden van beelden tijdens mijn ziekte voorbij. Woede écht voelen vind ik maar eng dus probeer ik het soort van in controle te houden. Maar langzamerhand popt die emotie steeds vaker op in mijn leven. Het achtervolgt me gewoon…
Heel lang, meer dan 2 jaar dus om precies te zijn, heb ik nooit gedacht “ik ben zó boos dat ik kanker heb gekregen! Dat wij, ons mooie fijne jonge gezin, deze ellende mee moesten maken. Onze kinderen al zulke heftige dingen gezien hebben en hebben ervaren. Hun moeder, hun veilige haven, al heel snel niet meer veilig was maar juist fragiel. In een ziekenhuisbed lag in plaats van thuis. Al zo vroeg in hun leventjes moesten ze kennismaken met de harde oneerlijke wereld.” Nu ik dit typ rollen de tranen weer… In de periode dat zij mij het meest nodig hadden qua opvoeding en liefde. De periode dat ze klein waren (3-6 jaar) en je als ouders ook lekker kunt genieten van deze bijzonder tijd met zijn charmes. In die tijd was ik ziek en veel in het ziekenhuis. Waren wij vaak verdrietig en met onszelf bezig. Aan het dealen met kanker, alle behandelingen en alle mentale shit die daarbij kwam om simpelweg overeind te blijven. Jezelf, mijn partner en ons gezin staande te houden. Te overleven.
Het is oneerlijk en hoe kwaad ik ook ben, het veranderd niets aan de situatie. Maar ik merk dat het wél iets veranderd bij mezelf. Die uiten door middel van dit schrijven/typen. Het “de woede” de tijd en ruimte geven. Het “de tranen” laten stromen, schoppen tegen een boom (ja dit heb ik echt gedaan), met takken slaan tegen een boom (sorry natuur) en gillen in een kussen. Het verlicht en lucht op. Het is blijkbaar echt nodig want hij volgt me waar ik ook ga en dat is niet voor niets. Het is een teken, een les. Het hoort er “gewoon” bij. Ik mag voelen, boos zijn, huilen en loslaten…
Viva la Vida!
Liefs Nicole
Reactie plaatsen
Reacties