Een dag voor de kanker controle

Het is weer bijna tijd voor mijn kanker controle. Het is nu 4 maanden geleden dat ik mijn laatste controle had en morgen is het weer zover.

Hierna zullen de controles om de 6 maanden zijn heb ik de vorige keer met mijn gynaecoloog afgesproken. Waar ik dit destijds nog een beetje spannend vond, ben ik er nu helemaal aan toe. Het is de spanning die zo'n controle steeds met zich meebrengt en het vertrouwen in mijn lijf en het leven wat dus blijkbaar is gegroeid bij mij, waardoor dit nu goed voelt. Het is gewoon tijd. Bij klachten mag ik altijd bellen dus no worries!

Eigenlijk had ik vandaag volgepland maar dit ging niet door dus heb ik een Nicole-dagje ingepland. Ik begon met yoga, een boek lezen en wandelen op mijn lieveling plekje, een open natuurgebied hier in de buurt met weids uitzicht. Oortjes in, spotify aan en lopen.

“Waar je van hield, is niks meer om op te vertrouwen, wanneer alles dat jij als je leven zag, modder blijkt, waar niet op valt te bouwen” (Racoon - De echte vent) klinkt in mijn oortjes en gelijk stromen de tranen over mijn wangen. De beelden van toen ik ziek was zie ik voor me in een soort helikopterperspectief, alsof ik het van bovenaf zie gebeuren. Gevolgd door heel veel gelukkige beelden van onze bruiloft en vakanties. 

Het volgende nummer van een van mijn favorieten staat inmiddels op. “Als de wereld losgaat hoor dan wat ik zeg, ik zeg je dat er altijd nog meer goed is dan het slecht, en als de oorlog losbreekt ben ik het die je vangt, en zeg ik dat er altijd nog meer liefde is dan angst” (Diggy Dex - Morgen komt het goed). Het raak me diep want ik denk gelijk aan mijn kinderen. Alles wat ze mee hebben gemaakt, de onrust. Van mijn ziekte, corona en de oorlogen nu wat ze allemaal zien in het nieuws. Het doet mij pijn dat zij dit mee moeten maken en ik huil onstopbaar door. Al snel gaan mijn gedachten weer over op beelden, wederom mooie en gelukkige beelden. Vooral van mijn kinderen  die samen gieren van het lachen, wat ze soms zo fijn en leuk kunnen samen. Ook al zijn de geluidsprikkels dan nét iets teveel voor mij maar oké.

Inmiddels hebben al een paar wandelende mensen en een mountainbiker me gepasseerd maar wist ik een vriendelijke hallo uit te brengen en mijn tranen te verbergen achter mijn grote zonnebril 

Ik voel me zenuwachtig maar anders dan voor de andere controles. Er is zoveel gebeurd sinds de laatste controle. Vooral in mijzelf. De angst is er nog steeds, die zal ook nooit weggaan denk ik. Maar véél meer naar de achtergrond. Wanneer de woede zich aandient mag deze er zijn, ook al moet ik soms even door de weerstand heen. Het verdriet wat kanker met zich meebracht en brengt, komt even voorbij. Maar daarna komen al snel de beelden met dingen en mensen die mijn leven zo verrijken en de moeite waard maken. Ik besef me dat ik eigenlijk heel gelukkig ben. Zó gelukkig dat het pijn doet. 

Wederom Diggy Dex in m'n oren, nu met ‘Wie is hier nou gek?’. “Toen kwam het keurslijf, het oordeel, het lopen in een rij, het persen in een mal, je hoort er niet meer bij, omdat ze denken te weten wat afwijkt van perfect, maar, wie is hier nou gek?” Ook deze tekst raakt me. Want sinds kanker voel ik me anders. De maatschappij voelt anders. Mensen waar ik ooit tegenop keek en goed mee door een deur kon, het voelt ineens allemaal anders. De levenservaring die ik heb opgebouwd in 1,5 jaar heeft me echt laten transformeren in een andere versie van mezelf. “Want zonder Darwin, Mandela, waar zouden we dan zijn? Als niemand ooit nog afweek van de lijn, als we alleen maar zouden denken, doen wat er wordt gezegd. En de vraag is: wie is hier nou gek?” En ik jank nog even door….

Heel eerlijk gezegd denk ik dat ik nog nooit in mijn leven zo dichtbij mezelf en mijn gevoel heb gestaan. Maar dan ook in alles wat ik doe. De angst heeft plaatsgemaakt voor vertrouwen. Vertrouwen in het leven. Het leven dat ik op dit moment dan, ook voor het eerst in mijn leven denk ik, helemaal leef zoals ik dat wil. Met de tijd zijn en komen de dingen die ik belangrijk vind, die ik leuk vind en waar ik energie uithaal, steeds meer bovendrijven. Mijn gezin, familie en vrienden, reizen, lezen, yoga, leren over mezelf en het leven, delen van mijn verhaal, van het negatieve iets positiefs maken en hopelijk ooit met iets wat op dat moment bij me past, weer iets meer kunnen betekenen in de maatschappij. Alles op zijn tijd. Mijn tijd. Mijn kostbare tijd. 

Dit waren geen tranen van verdriet maar van geluk. 

Viva la Vida!

Liefs Nicole