Omdat niets is wat het lijkt; insta vs reality

Na twee heftige jaren met veel ziek zijn, gebeurd er nog steeds veel. Puin ruimen na kanker maar gelukkig ook veel mooie dingen.

Begin maart had ik mijn driemaandelijks controle bij de gynaecoloog die gelukkig helemaal perfect was. Een week eerder kreeg ik helaas weer last van lymfeoedeem in mijn bovenbeen. Alleen nu ook in mijn onderbeen en enkel, dit had ik eerder nooit gehad. Altijd weer even vervelend en confronterend, die patiëntenrol. De week daarvoor was nogal een heftige week met Vikki en haar woede-uitbarstingen. Waarvoor we nu ook een traject ingaan. Dus ik had eigenlijk mijn zakken al vol.

Een paar dagen na die goede driemaandelijkse controle was het dan zover. Op naar Mallorca! Vier dagen, met mijn mama, om onze bruiloft (die reeds vier keer verzet is) voor te bereiden. Echt heel erg naar uitgekeken, super veel zin in! Maar de ochtend voor vertrek sloeg de spanning toe.

De kinderen waren uit hun doen en heel erg gespannen. Ze wilde niet dat we weggingen. Levi was bang dat de oorlog uit de hand zou lopen terwijl ik “helemaal” in Mallorca zat. Ook mijn spanning liep op merkte ik. Bang dat er onderweg iets zou gebeuren, de eerste keer met mijn stoma en stomamateriaal door de douane (mocht het allemaal wel mee?) en vliegen, benieuwd hoe het oedeem zich zou gedragen in het vliegtuig en in Mallorca en alle papieren rompslomp rondom C. Dus alle lichamelijke sensaties zoals zweten, hartkloppingen, tintelingen, hoge ademhaling en m’n welbekende zweetreet waren aanwezig. Aangezien we een auto hadden gehuurd, voor de eerste keer, kon ik in nood geen oxazepam nemen voor de vliegreis want ik moest nog rijden. Na het afscheid met de kindjes en eenmaal door de douane kreeg ik wat meer rust gelukkig.

De eerste dag daar, het bekijken van de trouwlocatie, het kerkje, de fotolocatie en de onverwachte Mallorcaanse verjaardagslunch bij de eigenaresse van de Finca, was heel druk maar ge-wel-dig om mee te maken. Top ervaring en heerlijk gegeten! Mijn lymfoedeem was met lieskous vrij stabiel. Ook het rijden ging prima, in het begin spannend maar ging eigenlijk hartstikke goed. In de middle of nowhere naar de Finca en de fotolocatie via zandweggetjes maar fantastisch mooi uitzicht, zo intens genoten!

Op de tweede dag zou ik mijn proefmake-up en kapsel hebben maar dit was door omstandigheden verzet naar de laatste dag. Dus we hadden een hele dag aan onszelf. We gingen op pad naar allerlei mooie dorpjes, terrasjes en baaitjes. Zoveel mooie plekjes gezien en herinneringen rijker. Tegen het eind van de ochtend voelde ik me niet zo lekker en kreeg een beetje keelpijn. Alleen zo eigenwijs als ik ben, gingen we gewoon verder. “Ja hallo!? Nu zit ik in Mallorca, dus wil ik er ook alles uithalen!” dacht ik. Achteraf gezien was dit misschien niet de meest verstandige beslissing. We kwamen in een steeds heuvelachtigere omgeving. Opzicht geen probleem maar in verband met mijn kleine traumatische ervaring vorig jaar in Italië, toen ik verkeerd was gereden en we onverwachts op een weg met flinke scherpe haarspeldbochten omhoog zaten. Kreeg ik het nu ook lichtelijk benauwd en sloeg de spanning weer toe. “Hallo zweetreet”.

De verantwoordelijkheid voor het rijden, want mijn moeder durft hier in Nederland nog niet eens de snelweg op, alles wat we “moesten” regelen in Mallorca, de drukke dag ervoor, de heftige gebeurtenissen de weken ervoor, mezelf niet lekker voelen, het werd me allemaal eventjes teveel.

Dus weer alle spanningsklachten vol AAN. Uiteindelijk tóch besloten om maar terug naar het hotel te gaan. Daar viel de spanning gelukkig grotendeels weer van me af. Lekker op tijd naar de kamer gegaan en rustig aan gedaan die avond. De dagen erna was er natuurlijk maar weinig nodig om alle spanningsklachten weer aan te krijgen. Als er een muis langs tippelde ging mijn alarminstallatie al loeien.

Eenmaal thuis hebben deze klachten nog een tijdje aangehouden. Mijn lijf stond op scherp. Ergens was ik dan toch weer bang om tegen het overspannen aan te zitten, terwijl dit elke keer niet zo is. Mijn stemming was niet top, ik zat niet lekker in me vel, ik maakte me zorgen. Ik keek op tegen de nieuwe uitdagingen die me voor vertrek naar Mallorca eigenlijk juist energie gaven. Ik had er voor vertrek zo’n zin in allemaal! Maar op dat moment was ik eventjes het spoor bijster.

Na een gesprek met de verpleegkundige van care for cancer bleek de angst in die korte tijd, door alle gebeurtenissen, de overhand te hebben genomen. Ik ben me sinds mijn angst- en paniekaanvallen, de kankerdiagnoses en alle behandelingen, zo bewust geworden van mijn lijf en al die sensaties. Ik voel álles! Als ik dan veel stress heb, verval ik in oude patronen, en probeer ik weer de controle te pakken. Die controle, waarvan ik dondersgoed weet dat je die eigenlijk nóóit hebt.

Ik moest weer vertrouwen krijgen en gaan leven in vertrouwen. Minder piekeren, meer helpende gedachten, doen waar ik blij van wordt zoals fotograferen, lezen, yoga, wandelen, bloggen, lekker in bad, veel tijd voor mezelf. Datgene wat me elke keer helpt en wat ik ook goed kan vasthouden als ik eenmaal in die flow zit. Ondanks alles wat er is gebeurd.

Datgene waarvan je misschien denkt dat dat bij sommige "gewoon" automatisch gaat en dat het geen moeite kost. Dat ik al die uitdagingen, ver buiten mn comfortzone, “gewoon effe” aan ga alsof het niks is. Dat "insta vs reality" weetje wel? Nou nee, dat lijkt maar zo hoor want niets is minder waar. Ik doe het wel ja, dat klopt. Er is een soort knop om. Ik laat me, of ja ik probeer me, niet meer te laten weerhouden door mijn angsten. Ik heb voor hetere vuren gestaan. Maar ook voor mij gaat dit allemaal niet zonder horten of stoten. Het kost me veel moeite en energie. Maar uiteindelijk levert het ook zoveel (energie) op.

Veel uitdagingen die ik nu aanga vind ik namelijk doodeng (passend woordgrapje bij dit verhaal). Alleen ik doe het toch! Angsten zijn er om te overwinnen. Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Ik wordt er niet dommer en niet slechter van. En ik ben van mening dat het me helpt bij mijn groei als mens. Om de beste versie van mezelf te worden. Want waarom zou ik het niet doen? Ik heb liever spijt van dingen die ik wel heb gedaan, dan van dingen die ik niet heb gedaan. En die angstsensaties inclusief zweetreet die zo af en toe op komen zetten? Die horen gewoon bij mij denk ik...

Viva la Vida!

Liefs Nicole