De week is net over de helft en dit voel ik gewoon aan m’n lijf. Mijn benen voelen zwaar, mijn hoofd vol en druk.
Spierpijn in mijn buik van de Gentle Yoga les waar ik vóór de kanker nooit last van had. Ik ben gewoon “kei kapot”. Het voelt alsof ik een marathon gelopen heb terwijl het pas donderdag is.
Waar ik vroeger in mijn eentje het huishouden kon runnen, de kindjes kon verzorgen en opvoeden, 24 uur kon werken en daarnaast ook nog een leuk sociaal leven had. Ben ik nu soms na een kleine week, eigenlijk vooral leuke dingen doen, helemaal op. De pijp is leeg. Dit is heel confronterend. Ik heb vooral veel leuke dingen gedaan zoals een date met een lotgenootje, yoga zoals ik al noemde, vanmiddag een super tof interview voor een online platform en verder veel gerust om deze vermoeidheid proberen voor te zijn. Maar helaas, niet gelukt!
Het werkt waarschijnlijk ook niet mee dat ik de week al begon met 1-0 achterstand. De afgelopen weken waren ivm alle corona quarantaines ook niet bepaald rustig maar brachten veel onzekerheid. De voorbereidingen van onze bruiloft die veel energie geven, want eindelijk gaat het dan gebeuren, maar ook energie kosten. Net als andere mooie dingen die op mijn pad komen en me uit dagen om compleet uit mijn comfortzone te stappen, die naast dat ze me energie geven ook veel energie kosten.
Na een lange tijd mijn eigen kindjes gefotografeerd te hebben wil ik nu fotografie toch een beetje op gaan pakken. Dit blijft toch een passie van mij. Het bijzondere hieraan is dat ik er zelf eigenlijk nog heel erg over twijfelde. Andere mensen om me heen moedigde me aan en ik werd zelfs gevraagd voor een opdracht! Dat was het laatste zetje wat ik nodig had. Alsof het zo moet zijn.
Mede door het idee van de casemanager en een van de de studentes die me een tijdje geleden geïnterviewd hebben, kwam ik in contact met een docent van hun opleiding. Hier zal ik binnenkort gaan proefdraaien en wellicht in de toekomst periodiek mijn verhaal gaan doen voor een klas. Als het van beide kanten goed bevalt. Retespannend! Want vroeger als kind op de basisschool was een spreekbeurt of boekbespreking altijd een ramp voor mij. Daarom ben ik nu ook extra trots op mezelf dat ik deze stap neem.
Het interview met de krant vorige week en het interview van vandaag. Super super super tof, voel me zo vereerd, dit zijn once in a life time kansen die ik niet laat schieten. Maar mijn hele verhaal weer doen. Alles oprakelen, vertellen en herbeleven. Ik kan niet ontkennen dat dit veel met me doet, mentaal en lichamelijk. Uiteindelijk is ’t het ook zó waard dat ik, al is het maar één iemand, kan helpen, een zetje kan geven om dat uitstrijkje te laten doen, kan inspireren met mijn manier van “verwerken” of omgaan met deze hele rollercoaster. Daar doe ik het voor. Dat mijn vervelende negatieve verhaal toch nog een positief effect kan krijgen. Niet alleen op mij, maar ook op anderen. Dat geeft mij een fijn, voldaan gevoel.
Komende weken staan de controles bij de uroloog en gynaecoloog gepland. Deze mag ik ook niet afvlakken qua gevoel en spanning. Tegen die tijd komt mijn angst toch altijd wat meer aan de oppervlakte te liggen. Er zijn nog niet voldoende positieve ervaringen (goede controles) dat ik durf uit te gaan van een goede uitslag. Ik ben me juist des te meer bewust dat zo’n controle van 10 minuten leven of dood kan bepalen voor mij.
Maar goed, zoals jullie lezen ben ik zo langzaamaan toch een beetje aan de weg aan het timmeren, aan mijn toekomst aan het werken. Dit gaat met vallen en opstaan. Soms over mijn grens gaan, vaak bewust, soms ook niet. Dan weer pas op de plaats En daarna weer met volle angst vooruit. Het wordt nooit meer zoals het was, dit wil ik ook niet. Maar toch denk ik dat ik mijn nieuwe normaal gevonden heb.
Deze week zei Levi tegen mij “jij bent altijd moe”. Een dag later had hij de vraag of ik hem niet eens “een keer” naar bed wilde brengen, “dat doe jij nooit!”. Hij heeft gelijk, althans ik snap dat hij het zo ziet. Mij zet het wel echt aan het denken. Jezus wat is er veel veranderd sinds die kankerdiagnose drie jaar geleden. Die tijd dat ik hem avond na avond zelf na bed bracht, na een dag gewerkt te hebben, de was gedaan had en gekookt.
De realiteit is soms best hard. Ook al probeer ik er niet te lang bij stil te staan dwing ik mezelf nu toch wat te vertragen en er wél bij stil te staan. De rouw en het verdriet de ruimte te geven. Maar bovenal laat het me weer beseffend dat je zo moet koesteren wat je hebt en NIETS in het leven voor lief moet nemen.
Viva la Vida!
Liefs Nicole
Reactie plaatsen
Reacties