Over reeële angsten, irreële angsten en letterlijk doodsangsten die ik heb leren kennen in mijn leven.
Waar ik mee heb geworsteld en met sommige nog steeds worstel.
Want eigenlijk is er altijd wel angst. In mijn leven heb ik verschillende soorten angsten gehad. Angst om te falen, te spreken in het openbaar, dat er in ons huis werd ingebroken of er brand uitbrak, om iemand te verliezen, dat mijn vriendje vreemdging, dat mijn kinderen iets overkomt, wat mensen van me vinden of om flauw te vallen in de rij bij de supermarkt. Heel uiteenlopend dus.
Tijdens mijn angst- en paniekaanvallen had ik irreële angsten. Ik ging hyperventileren, het zweet brak me uit, me hart klopte in me keel en ik ging trillen. Dat allemaal omdat ik bang was om de controle te verliezen die ik eigenlijk nooit heb gehad. In de rij bij de supermarkt vluchtte ik weg zonder boodschappen. Ik was bang om in die rij, in het bijzijn van onbekenden een paniekaanval te krijgen, en daardoor over te geven of flauw te vallen. “Wat denkt iedereen dan wel niet van me?”.
Niet lang daarna kreeg ik de diagnose baarmoederhalskanker en maakte ik kennis met een nieuw soort angst. Angst om dood te gaan. Heel eerlijk gezegd had ik daar nog nooit heel diep over nagedacht. Alleen was dit geen irreëel angst, dit was juist heel realistisch! Pas na bepaalde onderzoeken en dat kost tijd, weet je of je dood gaat of niet. Klopt ook niet natuurlijk, want in het leven weet je één ding zeker. Je gaat een keer dood. Maar wanneer? Tja als ik 60 of 80 ben ofzo, geen idee. Als 30 jarige denk je in ieder geval niet dat dat gebeurd op korte termijn maar minimaal 30 jaar later.
Maar na zo’n diagnose staat de dood gewoon ineens PATS BOEM voor je deur. Die zit al bijna naast je op de bank zeg maar. Noodgedwongen ging ik hier dus ook over nadenken. Wat zou ik doen als? Welke plannen wil ik dan nog waarmaken? Wat wil ik achterlaten voor de kids? Het hele rataplan komt voorbij en globaal gezien maak je dus ook al een plan in je hoofd. Gelukkig mocht dit plan de la in, héél ver achterin. Toch kijk ik sindsdien anders aan tegen angst. Heel veel andere angsten die er ooit waren zijn er nu niet meer. “Wat is het ergste wat er kan gebeuren?” vraag ik mezelf dan af. Ik heb immers voor hetere vuren gestaan.
Na een eerlijke en duidelijke uitleg van mijn gynaecoloog begin vorig jaar begrijp ik de werking en deling van kankercellen beter. Dit in combinatie met alles wat bekend is over mijn tumoren en specifiek de laatst verwijderde tumor. Nam het veel angst weg. Ik kreeg concreet te horen dat de eerste twee jaar het meest cruciaal zijn en dat geeft toch een soort van houvast. Mijn angst dat de kanker elk moment terug kon komen en ik te horen kreeg dat ik dood zou gaan verdween naar de achtergrond. Alleen bij elke driemaandelijkse controle en de weken daarvoor komt deze angst natuurlijk wel weer eventjes op de voorgrond maar dat vind ik logisch. Daarbij moet ik wel vermelden dat mijn gynaecoloog mijn gevoel en eventuele klachten heel serieus neemt. We hebben allebei hetzelfde doel. Ik heb goede hoop dat deze angst, ik noem het even de lange termijn angst, voor kanker na goede ervaringen (controles) nog verder naar de achtergrond verdwijnt.
Toen ik vorige week een verhoogde temperatuur had en ik een beginnende nierbekkenontsteking bleek te hebben werd ik toch héél bang. Weer een andere angst. Geen angst- of paniekaanval maar ook geen angst om dood te gaan. Wel angst om diezelfde pijn te ervaren, die ik al meerdere malen gevoeld heb. Tijdens leuke momenten, in dit geval tijdens de feestdagen, opgenomen te moeten worden. Angst dat mijn enige goedwerkende nier beschadigd. Angst om het vertrouwen in mijn lijf wat ik in de periode dat ik niet ben opgenomen en geen kanker kreeg heb opgebouwd, weer te verliezen. Het was voor mij een trigger en alle nare herinneringen bleven in mijn koppie dwalen. Ik heb nog nooit een nierbekkenontsteking gehad zónder ziekenhuisopname.
De verhoogde temperatuur, die ik afgelopen jaren eigenlijk alléén had als ik een complicatie had of een nierbekkenontsteking is voor mij een trigger. Maar die temperatuur voelt voor mij ook als mijn enige raadgever. Aangezien ik natuurlijk niet meer op mijn lijf kan vertrouwen nadat je twee keer kanker hebt gehad zonder klachten. Het feit dat mijn temperatuur niet direct leek te reageren op de antibioticakuur hield mijn angst in stand. Ik probeerde me vast te houden aan de feiten, dat ik nog steeds niet doodziek was. Dat was ik andere keren wel. Maar door de triggers, herinneringen en stress werd relativeren lastig. De angst is dus ook gebleven tot de verhoogde temperatuur zichtbaar zakte. Ook nu hoop ik dat deze “goede ervaring” want ik ben tenslotte niet opgenomen (JEUJ) zorgt voor minder angst de volgende keer dat het voorvalt.
De angst die nu over me heen gutste heeft me wel laten schrikken. Ik dacht eigenlijk dat ik na dat gesprek met mijn gynaecoloog niet zoveel angst meer had. Alhoewel deze angst meer voor de korte termijn was. Ik wist tenslotte dat een opname niet het einde van de wereld is en ik daar echt niet aan dood zou gaan. Maar toch… Misschien een stukje controle, vertrouwen in mijn lijf, in het leven. Dat het ook weleens “gewoon goed” kan gaan. Ik moet er nog even aan wennen denk ik.
Viva la Vida!
Liefs Nicole
Reactie plaatsen
Reacties