Donderdag had ik mijn driemaandelijkse controle. Het is inmiddels 1,5 jaar geleden dat ik voor de tweede keer de diagnose baarmoederhalskanker kreeg.
Godzijdank kreeg ik nu goed nieuws! Er is geen reden tot zorg en geen tekenen van een recidief.
Super opgelucht voelde ik me toen mijn gynaecoloog het goede nieuws vertelde terwijl de eendenbek/spreider zich nog ‘down there’ bevond. Toen ik me weer mocht aankleden slaakte ik een diepe zucht. Terecht was mijn opluchting, “ontspan maar ja!” riep hij. Al had ik ook eerder aan de bel mogen trekken in verband met “kleine” klachten die dus blijken nu, te wijten zijn aan een schimmelinfectie. Volgens hem toch sonde van mijn zorgen die dus helemaal niet nodig zijn geweest.
Heel eerlijk gezegd gingen mijn alarmbellen niet echt af door deze “kleine” klachten. Althans niet zodanig dat het in me op kwam om het ziekenhuis te bellen. Met wél in mijn achterhoofd dat ik drie weken later al mijn controle zou hebben natuurlijk. Misschien ook een tikkeltje “als we doen alsof het er niet is, is het er niet” toch!?
Na de afspraak bij de gynaecoloog had ik nog een gezellige afspraak bij de stomaverpleegkundige en daarna kon ik weer fijn op huis aan.
Toen ik het ziekenhuis uit stapte voelde ik de warme zonnestralen op mijn gezicht. De lucht was strak helder blauw en dat midden in december. Het voelde voor mij als een kadotje. Er was weer licht, fel licht.
Ik kreeg een flashback zoals ik die wel vaker heb. Nu van het moment dat ik na de grote operatie toen de laatste restjes (hoop ik) tumor zijn verwijderd en mijn stoma werd aangelegd. Dat ik na 4 of 5 dagen in het ziekenhuis, eindelijk weer frisse lucht in kon ademen, de warmte van de zon en de wind langs me heen kon voelen, al werd ik destijds in een rolstoel naar buiten gereden. Dat maakte helemaal niets uit.
Dat moment, dat gevoel, de letterlijke warmte van binnen, het geluk van dat momentje, zo klein. Ik voelde het gewoon weer en pinkte wat tranen weg.
Dan voel ik me ineens zo ongelooflijk klein. Als onderdeel van die grote wereld waarin we leven. Anderzijds voelt het moment, het gevoel, het geluk juist zó groot. Alle andere zaken blijken randzaken en eigenlijk totaal onbelangrijk.
Op weg terug naar huis blijf ik een beetje in dit gevoel hangen maar tegelijkertijd mis ik ook de enorme blijdschap. Die ik bij andere mensen in hun reacties op mijn goede nieuws wel lees en voel. Opgelucht ben ik zeker. Maar blij? Ik voel me eerder een soort van leeg.
Dagen en misschien stiekem wel weken lang hik ik op tegen een controle. Al kan ik de spanning voortaan wel goed onder controle houden maar eraan denken doe je sowieso. Dat wordt steeds meer naarmate die datum dichterbij komt. Mijn lontje wordt korter en de spanning stijgt. Als die dag maar voorbij is denk ik. Als dan alles goed is ziet mijn wereld er vast mooier uit.
Ervan uitgaan dat het goed is, is er niet meer bij. Zovaak heb ik slecht nieuws gekregen. Dus de gedachte “komt wel goed” of “dat gebeurd mij niet” komen niet meer in me op. De kans dat het fout is en mijn wereld op zijn kop wordt gezet binnen 3 minuten is tegenwoordig heel realistisch en voelt super dichtbij voor mij.
Het klinkt misschien raar maar ergens voelt dat slechte nieuws makkelijker aan. Dit is makkelijker te verteren. Daar hoef ik niet zo aan te wennen in eerste instantie. Vanzelf schiet je lijf in een overlevingsmodus, daar hoeven we helemaal niets voor te doen. Artsen vertellen je wat je te doen staat en er wordt een heel (behandel)plan voor je gemaakt. Ik mag mezelf natuurlijk wel heel gelukkig prijzen dat ik er ook twee keer (tot op heden) levend uitgekomen ben. Dat besef ik me al te goed.
Goed nieuws dus, super fijn zou je zeggen. Maar het is gewoon zó wennen. Want na dat nieuws sta je buiten en mag je het allemaal weer zelf doen. Je eigen (behandel)plan en keuzes maken. Alhoewel C nogal wat roet in het eten gooit wat betreft mijn keuzes maar goed daar had ik het niet over. Je hebt alleen geen flauw idee hoe je je doel moet en wil bereiken!? What the f*ck is mijn doel eigenlijk? Er is geen handboek voor. “Hoe te vertrouwen op je lichaam or what ever nadat je lichaam het twee keer heeft afgelaten ”. Ik mag verder leven ja, godzijdank. Alleen wel met alle gevolgen, lichamelijk en mentaal. De angst en onzekerheid.
Uiteindelijk kom ik bij mijn doel, wat dat ook mag zijn. Dat weet ik zeker. Alleen soms heb ik gewoon even geen flauw idee hoe. Daar heeft ons lijf dan weer géén specifieke modus voor. Beetje jammer….
Viva la Vida!
Liefs Nicole
Reactie plaatsen
Reacties