Innerlijk kompas

Het klinkt zweverig hè? Vind ik ook. Alleen ik moet eerlijk toegeven dat ik er steeds meer in begin te geloven.

Of het nou de leeftijd is of mijn ervaring van afgelopen jaren. De dingen lijken op hun plek te vallen.

Ik ben een denker. Altijd in mijn hoofd. Volle lijstjes met moetjes en nooit de rust om tijd voor mezelf te nemen. Eigenlijk met iedereen wel overweg kunnen, want dan paste ik mezelf wel iets aan. Moeilijk mijn eigen grens kunnen bepalen, laat staan hem duidelijk aan te geven. Dit is nou precies iets waar de laatste jaren verandering in is gekomen.

Tijdens de sessies met mijn psycholoog rond mijn angst- en paniekaanvallen kwam dit al vaak aan bod. Er zit een stemmetje in mij, een bikkel. Die alles bagatelliseert. Vooral mijn gevoel. Want doe je dat wel goed? Kun je dat niet beter zo doen? Niet aanstellen, kom op! Reageer niet zo overdreven, want dat doet de rest toch ook niet!

Waarom iets van je (was)lijst schrappen als je voelt dat je moe bent en je lontje elke dag korter wordt? Je "moet" alle ballen hoog houden! Maar van wie eigenlijk? Nou in mijn geval van dat stemmetje, die bikkel.

Dat is stemmetje is zogezegd mijn hoofd. Mijn gedachten. Maar je gedachten, zijn die eigenlijk wel waar? Zijn het waarnemingen? Of is het onze eigen waarheid die we onszelf aanpraten? Als ik voor mezelf spreek is het vaak het laatste. Mijn yogadocente zegt altijd;

Zie wat je ziet
Hoor wat je hoort
Voel wat je voelt
Zonder erover te oordelen.

Na het kankertraject van afgelopen jaren is er een heleboel over me heen gekomen. Er was niet echt tijd om helder te denken en daarbij, ik had het nog nooit gedaan dus had geen idee wat ik moest doen. Ik deed wat de artsen van mij verwachtten om beter te worden. Om vervolgens verder te gaan vanaf het punt waar kanker mijn leven op zijn kop zette. Inmiddels weet ik wel beter maar wat ik wil zeggen is dat ik in die tussentijd, vol in de overleving zit. Mijn lijstjes waren ineens weg. Het werd ineens belangrijk om voor mezelf te zorgen, mentaal én fysiek. Dat had mijn lijf nodig. Je gevoel en je emoties kwamen onder de loep te liggen bij alle hulpverleners die ik om me heen had verzameld. Er kwamen hele andere soort lijstjes voor in de plaats. Mijn gevoel kwam langzamerhand op de voorgrond te staan.

Toen ik dan ineens werd "losgelaten" na dat hele kankertraject. Weer de gewone "grote mensen wereld" in. Mocht ik het weer zelf doen en was ik geneigd logischerwijs "verder" te gaan waar ik gebleven was. Ik wist misschien inmiddels wel beter alleen als je je hele leven al op een bepaalde manier leeft, verander je dit niet 1 - 2 - 3.

Op sommige vlakken verviel ik direct in oude patronen. Dit ging eventjes goed, alleen al snel kwam ik mezelf tegen. Was het niet fysiek was het wel mentaal. Dit was allebei hartstikke nieuw voor mij. "De goede vrede bewaren". Zoals wij dit allemaal kennen en waarschijnlijk weleens doen. Ik kan het niet meer zo goed. Zodra 'iets', en dit kunnen woorden of daden zijn, vaak niet eens slecht bedoeld. Mijn onderbuikgevoel speelt direct op en het raakt mij veel dieper dan voorheen lijkt wel. Tevergeefs probeer ik dan dus nog die "vrede" te bewaren zoals ik vroeger deed. Maar naar verloop van tijd speelt ook mijn lijf op. De lichamelijke sensaties volgen elkaar op; verhoogde hartslag, hoge ademhaling, zweten, piekeren over dezelfde gebeurtenis dag in dag uit. Dan besef ik dat dit ten koste van mezelf gaat en moet ik er écht iets mee doen. Ook al is dit niet wat er van mij verwacht wordt. Ik heb te zorgen voor mijn lijf want ik heb er tenslotte maar één. Zodat mijn hoofd en gevoel met elkaar door een deur kunnen in plaats van elkaar tegenwerken.

Soms voelt het ook heel vervelend omdat niet iedereen je begrijpt, wat je doormaakt na zo'n traject. Het lijkt af en toe alsof ik zo "anders" ben dan andere leeftijdsgenoten. Want wat een zweverig gedoe kraamt die meid toch allemaal uit! Zoals ik zelf dit ook niet begreep toen ik nog een denker was, zoals ik beschreef in de eerste alinea. Alleen nu typ ik "was" ja. Want stiekem merk ik nu dat ik eigenlijk veel meer een gevoelsmens ben geworden. Dit past eigenlijk ook veel beter bij me. Of het makkelijk is? Nee dat niet. Want ik ben er nog niet zó vaardig in en heb een flinke portie inlevingsvermogen. Maar ik merk direct verschil aan mijn lijf (lichamelijke sensaties) en mijn stemming. Mijn innerlijk kompas, mijn hulpje die zorgt voor de vriendschap tussen mijn hoofd en lijf. Dankbaar dat ik dit zo mag ervaren.

Viva la Vida!

Liefs Nicole