De laatste weken denk ik vaak na over de veerkracht die wij als mensen hebben. Net als het zelfherstellende vermogen van ons lijf.
Dit is natuurlijk niet voor niets want hier ben ik de laatste tijd nogal mee geconfronteerd.
Een paar weken geleden is dus gebleken dat één van mijn nieren niets meer bijdraagt aan mijn nierfunctie. Gelukkig heeft mijn andere nier dit ‘gewoon even’ helemaal overgenomen want het werkt voor 100%. Dat bedoel ik dus met zelfherstellend vermogen. Hier heb ik eigenlijk niets van gemerkt, dat gaat allemaal vanzelf! Zo bijzonder vind ik dat. Net als dat ik inmiddels wat organen kwijt ben zoals; baarmoeder, blaas, eileiders, één eierstok, lymfeklieren en nu ook nog een nier. Maar ondanks die organen doet alles het nog steeds! Gek eigenlijk als ik daarover nadenk…
Dit heeft mijn lijf niet helemáál zelf gedaan want er zijn ook artsen aan te pas gekomen en er zijn wat omleggingen gedaan maar oké. Hoe dan ook heeft mijn lijf het wél allemaal doorstaan, mét wat aanpassingen maar het pakt de draad “gewoon” weer op.
Noem me maar gek, zweverig of what ever dat ik hier over nadenk en dit typ. Ik vind het gewoon heel bijzonder dat het zo goed werkt. Voordat ik ziek werd dacht ik hier helemaal niet over na. Wist niet eens wat dat inhield joh, ‘zelfherstellend vermogen’. Gaandeweg als je ziek wordt of volwassen, word je je hier bewust van. Daardoor ben ik intens dankbaar. Niet alleen dat ik er nog ben maar ook dat mijn lijf dit dus allemaal accepteert en helpt waar nodig.
Maar er is ook een keerzijde natuurlijk. Dit weekend liep ik een schaaf/brandwond op door het touwtje van de hondenriem. Hier maakte ik me, ook omdat onze hond vervolgens werd gebeten, totaal níét druk om. Een paar dagen later bleef de pijn, de zwelling en het werd roder en glimmend. Ik had wel even gedacht aan mijn lymfoedeem waar ik nauwelijks last van heb hoor, maar wat nu met de wondgenezing wel parten zou kunnen spelen. Uiteindelijk voor de zekerheid langs de huisarts en ik kreeg een antibioticakuur, beter voorkomen van genezen.
Er zijn dus ook dingen die mijn lijf niet helemaal zelf kan oplossen. Dit is voor mij soms wel even confronterend en wennen, zo alert zijn op mijn lijf. Al is het enige wat ik doe; simpelweg mijn intuïtie volgen (want iets in me zei dat ik toch even de huisarts moest bellen) en gewoon logisch na blijven denken.
Mijn gynaecoloog zei me vorig jaar vaak “je hebt geluk dat je nog zo jong bent”. Dit begreep ik enerzijds maar anderzijds was ik helemaal niet blij dat ik nog zo jong ben. Kanker is op geen een leeftijd welkom of acceptabel natuurlijk maar op je 30e helemáál niet! Nu ik na een ruim jaar terugkijk op wat er gebeurd is en hoe weinig complicaties ik, in vergelijking met anderen, gehad heb. Het waren er nog zat, dat klopt. Maar ik hoor om me heen ook patiënten bij wie het dus nooit stopt. En die blijven hun hele leven tobben met complicaties in hun lijf. Ik mag dus van geluk spreken dat dit bij mij niet zo is.
Onze veerkracht is ook zo’n dingetje. Ik hoor mensen weleens praten over een elastiekje waar de rek uit is. Als je bijvoorbeeld een paar nachten slecht slaapt, bijvoorbeeld als kersverse moeder, en je wat sneller op je teentjes getrapt bent. Dat is wat ze dan bedoelen dacht ik altijd. Nu kom ik erachter dat er nog véél meer rek op mijn elastiekje zit dan ik dacht.
Ik vraag me serieus weleens af “hoe dan?”. Er blijven tegenslagen op mijn pad komen, al twee jaar lang. Dit is natuurlijk bij iedereen zo. Bagataliseren ben ik goed in zoals je leest ;) Want het kan altijd erger. Klopt, alleen soms moet ik mezelf weleens terugroepen en even medelijden met mezelf hebben. Niet altijd maar zo op zijn tijd weleens. Het is namelijk nogal wat. Mijn lijf kan dan wel zo goed meewerken maar mijn hoofd moet ook maar mee.
De afgelopen tijd heb ik wel geleerd dat als je lijf goed gaat, het psychische deel vanzelf meekomt. Maar omdat zich er steeds wel iets nieuws aandient (groot en klein), vraag ik me weleens af wanneer mijn hoofd alles verwerkt.
Hier probeer ik niet te lang in te blijven hangen want er is namelijk niemand die me ooit dat antwoord gaat geven. Mijn conclusie is dat er behoorlijk wat rek op mijn elastiekje zit. Mijn levenslust is groot en ik probeer te genieten van alle kleine dingen op een dag. Elke dag te leven alsof het mijn laatste is.
Hiermee bedoel ik dat mijn streven is om elke dag iets te doen wat moet; zoals huishouden, wassen, koken enz. Want (gelukkig) is de kans groot dat ik er morgen nog ben! Elke dag tijd voor de kinderen vrij maak om wat samen te doen. Maar de grootste leerschool is wel geweest om elke dag tijd voor mezelf te maken. En om ook van de kleine simpele dingen te genieten, om ze net wat specialer te maken. In plaats van snel je boterham naar binnen te werken achter je computer. Dit te doen met een lekker glaasje jus d'orange in het zonnetje.
We leven allemaal maar een keer en daar moeten we zuinig op zijn want we hebben er maar één! Dus lieve mensen, geniet!
Viva la Vida!
Liefs Nicole
Reactie plaatsen
Reacties