Heimwee naar vakantie

Onze vakantie was zo super super fijn! Ik heb echt genoten als nooit te voren.

Na een negatieve corona test van de oudste stond ons niets meer in de weg om op vakantie te gaan naar Italië. Ik heb de hele autorit zelf gereden. De reis ging hartstikke goed en ik genoot met volle teugen. Vooral toen we in Zwitserland in de échte bergen belanden. Wat een uitzicht, prachtig! 

Hier had ik al die járen van gedroomd. Als ik weer eens opgenomen was in het ziekenhuis of met pijn thuis in bed lag. Dit moment had ik al zovaak voor me gezien. En nu was het dan eindelijk zover. Ik kan haast niet beschrijven wat voor gelukkig gevoel me dat gaf. De tranen stroomden over mijn wangen, van geluk hoor. Dat ik dit nog kón zien en mijn man en kinderen mocht laten zien. Dit wat ik vroeger vanaf de achterbank van de auto van mijn ouders ook zag. Ik genoot van elk moment.

Eenmaal in Italië voelde ik me meteen goed. Elke dag die warme zonnestralen! Na een paar dagen wennen aan de omgeving en de camping voel ik me al snel helemaal thuis in Italië. Het prachtige landschap, de karakteristieke dorpjes, fijne temperaturen, mooie taal, lekker eten en drinken, blauwe luchten, geluid van het kabbelend water en ook het campingleven. Ook al was niet álles zoals we gedacht hadden, zoals de gebroken nachten in de tent op een nogal levendige camping en het handdoekje leggen bij het zwembad. Het mocht de pret niet drukken. 

Ondanks dat het de eerste vakantie met mijn stoma was, voelde het na een paar dagen al alsof het nooit anders was geweest. De temperaturen liepen op tot 34 graden. Mijn benen en voeten gingen vocht vasthouden en pijn doen. Een teken om rustiger aan te gaan doen en wat vaker te gaan zitten met de voetjes omhoog. Toch weer een herinnering aan wat zich de twee jaar hiervoor thuis heeft afgespeeld. Ik merkte op dat ik het vreemd vond en onwennig om te denken aan mijn leven thuis. Alsof ik hier iemand anders was, maar wel met stoma. Een dubbel leven. Alles leek zo ver weg ineens. Misschien had ik het in mijn hoofd onbewust gewoon allemaal geblokt, ik weet het niet. Maar het voelde goed, ík voelde me goed, als een vis in het water.

Letterlijk. Want wat heb ik vaak liggen dobberen op mijn luchtbedje in het meer. De kinderen en Stefan speelden fijn samen en ik lag heerlijk in de zon. Tijdens zo’n momentje, een stukje weggedreven van de drukte kwam ineens het besef. “Ik had gewoon dood kunnen zijn. En dan had ik dit alles gewoon niet gezien en meegemaakt”. De tranen vloeiden en in mijn hoofd zie ik Stefan en de kids spelen, zoals ze nu ook doen. Maar dan ‘zonder mij’. Dat ze mij al hebben moeten laten gaan en deze reis met zijn drieën maken. Juist omdat dit mijn wens was. Het doet pijn om hieraan te denken. Ook al is het al een paar keer vrij reëel geweest. Al snel probeer ik me te focussen op het feit dat we er nu wél met zijn vieren zijn. Ik kijk om me heen en neem het uitzicht goed in me op. Het fijne vrije gevoel, de blauwe lucht, de warme zon, mijn handen en voeten dobberend in het water, wat je op de achtergrond tegen de rotsen aan hoort slaan. Ik geniet er zo van.

Tot Vikki, waarschijnlijk door de vermoeidheid, even een dagje heel ziek is. Ik baal en krijg het benauwd bij het idee dat ze misschien wat langer dan één dag ziek zal zijn. En we dus onze heerlijke vakantie niet kunnen voortzetten en al die leuke uitstapjes die we gepland hebben, niet kunnen maken. Na wat overleg, inpraten op mijn man en zoon dat we de rest van het jaar nog thuis kunnen zijn en bij opa en oma kunnen logeren, besluiten we 3 nachten bij te boeken. 

Hierna voel ik een warme deken van rust over me heen vallen. 

Terrasje hier, terrasje daar, lekker uiteten, wat hadden we het toch goed. Zittend op een terrasje met een mocktail, uitzicht op de avondzon boven het Gardameer. Praten we over hoe goed we het eigenlijk hebben, hoe rijk we zijn met elkaar, ons gezin. De dingen die we beleven en mooie plekjes die we ontdekken samen. Boeken gewoon even wat dagen bij, “gewoon”, daar hadden we zin in. Omdat wij hebben ervaren dat je moet genieten van het leven elke dag, elk moment. Dat niets in het leven vanzelfsprekend is en morgen héél anders kan zijn. En geld moet rollen, je kunt het toch niet mee je graf innemen. Dus kun je er beter van genieten. Zitten we dan, intens gelukkig te zijn met zijn vieren. Boffen wij even!

Bij thuiskomst werd ik overvallen door mijn eigen leven gemixt met vermoeidheid. Het voelde als een klap in me gezicht. Het contrast is groter dan ooit. Na twee jaar niet de vakantie gehad te hebben die we eigenlijk hadden willen hebben. Was de vakantie dit jaar perfect! Nog nooit voelde ik me zo slecht de eerste dagen na thuiskomst. Weg zon, weg warmte. Weg kleine geniet-momentjes. Ik kreeg ijskoude voeten in de slippers waar ik de afgelopen 16 dagen op gelopen had. Mijn bed en m’n koffie, die had ik dan wel gemist. Voor de verder rest wilde ik gelijk mijn biezen weer pakken en vertrekken. 

Helaas duty calls. Nog geen week later stond het nieronderzoek in het ziekenhuis alweer op het programma. Weg vakantie-modus. Want zo stond ‘mijn gewone leven’ ineens weer voor mijn neus, sterker nog, ik zat er alweer middenin. Mijn leven dat in twee jaar tijd hele andere vormen aan heeft genomen, dat heb ik me nooit voor mogelijk gehouden.

Nu thuis, ga ik weer op zoek naar de kleine geniet-momentjes die ik voor de vakantie ook had. Rustig een boekje lezen op de bank, koffie drinken in het zonnetje in de tuin. Al vallen die nu even allemaal in het niet naast die topvakantie maarja. Het kan nu eenmaal niet altijd vakantie zijn. Of ik moet toch serieus gaan overwegen om te emigreren of een vakantiehuis aan te schaffen ;)

Viva la Vida!

Liefs Nicole