Toen stond mijn wereld opnieuw weer even helemaal stil

De datum, één jaar na de diagnose is voorbij. Vorig jaar gingen we na de diagnose, twee weken ziekenhuisonderzoeken, twee weken op vakantie.

Bij thuiskomst was het dan nog maar een paar dagen en dan volgde dé grote operatie. Dit jaar, een jaar later herbeleef ik bijna alles weer opnieuw. Tot ik een paar weken geleden ineens stekende pijn voelde. Toen stond mijn wereld opnieuw weer even helemaal stil.

Het was dinsdagavond. Mijn stoelgang is sinds de bestralingen (2019) en het plak en knutselwerk aan mijn darmen (aug 2020), niet meer wat het is geweest. Het is per dag wisselend maar over het algemeen moeizaam. Ik zat op het toilet, al een tijdje en was inmiddels al 23 keer van houding gewisseld, in de hoop dat het dan eindelijk zou lukken. Toen ik plots een scherpe pijn voelde. Het leek alsof er een mes van mijn vagina naar mijn anus werd gestoken. Ik schrok me wezenloos en de tranen sprongen in me ogen. Van pijn maar ook van angst. Kort daarna nog één. Deze was iets minder heftig dan de eerste. Ik knipperde met mijn ogen om weer wat te kunnen zien en mijn tranen de weg te laten vinden. Word ik nou gek of gebeurd dit nu echt?

In mijn dossier staat al bijna een jaar “patiente weet dat zij zich moet melden bij klachten”. Is dit dan een klacht? Ga ik hiervoor bellen? Er beginnen zich allerlei scenario’s af te spelen in mijn hoofd. Ineens denk ik aan wat mijn gynaecoloog heeft gezegd. “Als jij iets voelt, denkt dat er iets niet klopt, jij je zorgen maakt. En je loopt hier de dag erna nog mee rond. Dan bel je.”. Zijn woorden geven me hou vast. Ze geven me voor mijn gevoel nog wat tijd en ruimte om het ‘even af te kijken’. Het te laten bezinken. Erover na te denken.

Nu ik dit typ besef ik me hoeveel zijn woorden eigenlijk betekenen. De band die is ontstaan, het begrip, het vertrouwen, me altijd gerust willen stellen en daar ook alles voor uit de kast halen. Dat is zo ontzettend fijn en niet in woorden uit te drukken. Ze kennen me inmiddels en weten dat ik niet voor niets bel én belangrijker nog, dat ik eigenlijk niet eens wíl bellen.

Ík weet daarentegen, dat ze me altijd serieus nemen. Precies daarom stel ik het nog even uit om te bellen. Kop in het zand. Als ik doe alsof het er niet is, dan is het er niet. Dit werkt natuurlijk niet voor lang. Als ik bel dan wordt er waarschijnlijk vanalles in gang gezet om te onderzoeken waar mijn klacht vandaan komt en om mij gerust te stellen. Maar dit brengt tevens ook zoveel spanning en angst mee. En deze wil ik eigenlijk nog even niet toelaten. De controle, daar is ‘ie weer. Deze wil ik nog eventjes proberen zelf te houden. Voordat ik alles weer los moet laten……

Viva la Vida!

Liefs Nicole