Één jaar na de diagnose kanker

Fascinerend toch hoe dat werkt? Ons menselijke lichaam en brein.

Gisteren was het gewoon alweer één jaar geleden dat ik voor de tweede keer de diagnose baarmoederhalskanker kreeg. Waar is die tijd gebleven?

De afgelopen week sta ik er mee op en ga ermee naar bed. Die datum zit zo in mijn geheugen gegrift. Steeds vaker zie ik flarden van beelden, herinneringen passeren de revue. Voor het eerst in de afgelopen twee jaar, mijn gehele kankertraject dus, slaap ik slecht. Mijn ooglid trilt al de hele week, stress en vermoeidheid volgens de fysio. Check!

’s Middags rond een uur of 3 ben ik al kei kapot. Als dan na het eten de kids eindelijk in bed liggen en ik tijd voor mezelf kan nemen ben ik weer klaar wakker. Ik stort me volledig op een serie of scroll eindeloos op Insta, Facebook en ga winkelen bij allerlei leuke online shops. Allemaal om mijn emoties, de beelden, de herinneringen en mijn gevoel op afstand te houden en niet toe te laten. Het blijft toch maar eng, dat gevoel en die emoties, niet wetende in welke heftigheid ze zullen komen. Mezelf bezig houden en ondertussen dus opblijven tot na middernacht is veiliger. Als ik dan de tv uitzet of mijn telefoon weg leg, ben ik zó moe. Dan val ik vanzelf als een blok in slaap!

Gisteren was dan toch écht die bewuste dag aangebroken. Ik kon er niet meer omheen. We sliepen uit, ik poetste wat en al snel maakten we ons klaar voor een verjaardag. Het zoontje van m’n beste vriendin werd 2 jaar. Zo bijzonder want toen ik mijn eerste diagnose kreeg en mijn baarmoeder verwijderd moest worden, bleek zij juist zwanger te zijn. En een dag voor zijn 1e verjaardag kreeg ik dus te horen dat het terug was. Bizar toch!?

Het was een gezellige middag, fijn gekletst en gelachen. De tijd vloog voorbij. Ik had er de hele dag eigenlijk nog niet veel aangedacht. Tot het moment dat ik in de auto stapte. Toen greep het me weer gelijk. Ook al weet ik het dondersgoed, ontlopen kan niet. Het gevoel verrast me elke keer.

’s Avonds eten we samen met ons gezin en ga ik vroeg in bed liggen. Levi logeert bij mij in bed. Mijn intentie was wederom om vroeg te gaan slapen maar nee hoor. Er gaat vanalles door mijn hoofd en ik geef mezelf bewust de ruimte om het door te laten komen. Na het lezen van mijn blogs van die periode één jaar terug, schrijf ik een post op Insta. Ik voel me trots. Als ik terugdenk aan hoe ik me toen voelde. Hoe die tweede diagnose me misschien nog meer verraste dan de eerste. Maar ook hoe ik ermee om wist te gaan. Die overlevingsmodus die meteen aan ging. Hoe ik voor mezelf op kwam en alle onderzoeken zsm gehad wilde hebben zodat ik ‘precies’ wist waar ik aan toe was.

Ik moet huilen bij de vrolijke foto’s van mezelf in mijn stories van een jaar geleden. Die ik nu terug zie terwijl ik nú weet hoe ik hieruit ben gekomen. Destijds had ik nog geen idee. Ik leefde nog volop in die vreselijke onzekerheid. Toch ging ik alsmaar door. De dag erna naar twee verjaardagen nog wel. Met een lach op me gezicht. Nu denk ik; hoe dan?

Die drang om op vakantie te gaan. Ondanks dat dan de operatie later plaats zou vinden. Mijn familie, behalve mijn pa, die dat nogal spannend vonden. Ook daar trok ik me niets van aan. De artsen begrepen me volledig en gaven me groen licht. Die twee weken maken ook niets meer uit. En ik genoot met volle teugen van het mooie weer, het mooie land en de mooie heuvels, ons gezin en van het niet vanzelfsprekende mooie leven. De vogeltjes floten nog harder, de lucht was nog blauwer en het gras nog groener.

Niet wetende dat het de laatste vakantie zou zijn met onze vouwwagen. Iets wat me stiekem best veel pijn doen. We hebben hem verkocht omdat ik niet zwaar meer mag tillen/duwen ivm mijn stoma. Als ik dan foto’s en filmpjes terug zie raak ik best wel van streek. Waarom besef je altijd pas achteraf hoe fijn en mooi iets was, een vakantie of gewoon de vouwwagen zelf.

Ik troost mezelf met de gedachten dat we nu eindelijk naar het Gardameer gaan. Iets wat ik al járen wil. Maar het verre rijden, wat we niet gewend zijn, mét vouwwagen, hield ons tegen. Nu huren we daar een tent dus is die mogelijkheid er voor ons gevoel wel. Ik heb er super veel zin in maar toch voelt het dubbel.

We gaan er een geweldige vakantie van maken hoor sowieso! Maar het wordt me wel steeds duidelijker dat het veel los maakt bij mij. Ten eerste omdat ik er vroeger met mijn ouders regelmatig kwam en dit dus ook zó graag aan onze kinderen wil laten zien. Ten tweede omdat het daarom juist ook zo confronterend is. Want ik ben dolblij dat ik de kans nog heb gekregen en ze dit nog zelf kan laten zien. Want wat heb ik hier vaak aan gedacht als ik weer eens in het ziekenhuis lag. Ten derde had ik het eigenlijk liever gedaan met onze eigen vertrouwde vouwwagen. Bij het boeken van deze vakantie begin januari liepen de tranen al over me wangen van blijdschap. Als ik nu alleen al denk aan onze reis voel ik weer een brok in mijn keel komen.

Ondanks dat er iets moois op de planning staat wat ik al jaren wil, is het verdriet en de rouw om het andere niet minder. Het staat los van elkaar. De tranen rollen over me wangen en ik krijg een raar gevoel. Mijn hart bonst in mijn keel, mijn hoofd tolt en voelt overvol, met een plank tegen mijn kop geslagen en alsof mijn keel wordt dichtgeknepen. Daar zijn alle emoties! Ik voel dat ik onrustig wordt en het overvalt me allemaal. Ik ben bang dat ik vannacht wakker wordt met een angstaanval, iets wat me al bijna twee jaar niet meer is overkomen. Toch is daar weer de angst voor de stille donkere nacht. Zonder afleiding, wanneer iedereen slaapt en in volle rust is. Ik moet eraan toegeven, het mag er zijn. Sterker nog, het is er gewoon…

Het ging heel goed met me afgelopen weken maar nu mag ik er aan toegeven. Nu even niet. En ook dat mag.

Viva la Vida!

Liefs Nicole