Ik hou van mij

Het was een heftige week. Heel dubbel ook. De quarantaine was halverwege de week voor ons allemaal voorbij.

De klachten werden minder alleen de smaak/geur en de vermoeidheid lieten op zich wachten. 

Na twee weken binnen zitten, zonder bezoek, vrijheid, met enige onzekerheid en angst nam de neerslachtigheid toe. Ik huilde veel, zowat de hele dag lang. Voelde me rot en ondanks de pogingen om te winkelen en op het terras te zitten voelde het niet goed. Ik kon er het leuke niet van inzien. Het positieve was weg. Ik kon de kinderen niet verdragen, nog niet eens aankijken zonder te huilen. Ik voelde me ontzettend klote en schuldig naar hun toe. Omdat ik alweer die zieke moeder was geweest en nu emotioneel weer een puinhoop was. Maar dus weer niet de moeder voor hun kan zijn die ik wil zijn. Voor mijn gevoel herinneren mijn kinderen mij straks alleen maar ziek of onderweg en emotioneel gezien een puinhoop. Dit is écht niet wat ik ooit voor ogen had toen ik moeder wilde worden.

Mijn levenslust was zoek. De spanningsklachten stapelden zich op. Gelukkig is het niet tot een angst/paniekaanval gekomen want hier heb ik inmiddels goede handvaten voor. Maar de spanningssensaties werden er niet minder op. Ik was doodmoe en sliep twee weken lang, elke nacht minimaal 10 uur en was dan na het opstaan nóg moe. Wanneer ik mijn kinderen zag voelde ik zelfs geen sprongetje meer in mijn hart. Je hiervan bewust worden doet pijn. Ik had gewoon nergens zin in en vroeg me af wat ik met mijn leven aan moest. Als ik er niet meer zou zijn zou ik dit verdriet ook niet voelen. Deze gedachten waren de afgelopen weken al vaker voorbij gekomen. Ze kwamen steeds vaker terug en ik kon ze niet stoppen. Mezelf overhalen met goede argumenten waardoor het leven op dat moment wél de moeite waard was was ook niet meer. Het gevoel was er niet. Ik was laag, kruipend over een betonnen vloer ergens in een diepe put en ze hadden het trapje weggehaald. 

Alles flitst weer voorbij en ik zie mezelf weer van bovenaf. De diagnose te horen krijgen, de O.K. ingereden worden, de pijn doorstaan, weer opkrabbelen, herstellen en voor de tweede keer de diagnose te horen krijgen. Vervolgens weer een paar keer de O.K., de pijn, het verdriet, de complicaties en ondanks alles toch de positieve ik. Weer opkrabbelen en herstellen. En toen kwam corona..

Ik ken mezelf niet meer. Ik raak mezelf kwijt. Ik durf niet meer van het beste uit te gaan. Te vroeg te juichen. 

Na mijn driemaandelijkse controle had ik gehoopt blij te zijn. Dit viel tegen. Ik leefde op adrenaline omdat ik het op korte termijn voor elkaar had gekregen dat de controle tóch door kon gaan. Ik had me moeten haasten naar het ziekenhuis. Wanneer ik het ziekenhuis uitliep hoopte ik op ontlading, blijdschap, tranen van geluk. Want dat was logisch, dacht ik. Maar in plaats daarvan kwam al snel de somberheid en zag ik ook in deze situatie geen geluk. 

De mensen om me heen waren blij voor me en opgelucht. En dat ik me nog niet zo voelde dat komt wel goed want ik ben een bikkel, wisten zij te vertellen. Ik kan normaal gesproken genieten van de kleine dingen en deze (voor mij grote) controles zijn heel belangrijk voor mij. Maar op dit moment niet. Nee, er is geen vezel in mijn lijf die blij is. Het enige wat ik voel zijn angstklachten en tranen die dringen achter mijn ogen. Ik wil naar huis, alleen zijn, op de bank ploffen en onder een dekentje kruipen. Het voelde niet alsof het goed zou  komen.

Deze blog schreef ik ongeveer een maand geleden, jankend. Ik heb getwijfeld om hem openbaar te maken. Het maakt me heel kwetsbaar. Maar ik ben wie ik ben en ik schaam me niet voor mijn gevoel. Want jeejtje wat heb ik me alleen gevoeld. Ondanks alle lieve mensen om me heen voel ik me soms zo ontzettend alleen. Ik moet het in the end of the day, toch alleen doen.

Communicatie is lastig, voor alle partijen. Omdat de meeste mensen om je heen niet écht weten en voelen wat je doormaakt. Terwijl een lotgenoot aan een half woord genoeg heeft. Bijzonder hoe dat werkt. 

Door deze moderne tijd waar we in leven is het contact veranderd. Wanneer alles lekker gaat, is even appen fijn. Maar tijdens dit diep dal had ik écht contact nodig, een luisterend oor. Iemand die ondanks zijn eigen leven wat gewoon doorgaat, bereid was mijn ellende aan te horen. Oog in oog en een schouder om me heen. Ook al dacht ik daar eigenlijk geen zin in te hebben. Naderhand voel je je opgelucht en ben je diegene zó dankbaar. Wat ik nodig had waren mensen die me aanvoelen, directe hulp boden. Weten wat ik nodig had of het simpelweg vroegen. En die waren er zeker, maar niet veel.. Het was een harde én wederom wijze les. 

Wat ik heb geleerd, inmiddels al meerdere malen. Is dat vrienden komen en gaan. Onvoorwaardelijke vriendschap zeldzaam is. Ik stop met het verantwoorden van mijn gevoel. Er uiteindelijk maar weinig mensen zijn die écht weten wat er tussen deze vier muren gebeurd. Je in een vriendschap álles moet kunnen bespreken. En je deze confrontatie dus ook aan moet gaan, hoe lastig ook. Zolang er begrip is, je een heel eind komt. En soms zijn de verschillen groter dan je dacht. Ook dat is goed en mag. Hoe meer van deze bergen je samen als vrienden overwint, hoe hechter de vriendschap. 

𝓘𝓴 𝓱𝓸𝓾 𝓿𝓪𝓷 𝓶𝓲𝓳

𝓗𝓸𝓸𝓻 𝓳𝓮 𝓷𝓸𝓸𝓲𝓽 𝔃𝓲𝓷𝓰𝓮𝓷

𝓘𝓴 𝓱𝓸𝓾 𝓿𝓪𝓷 𝓶𝓲𝓳

𝓦𝓸𝓻𝓭𝓽 𝓷𝓸𝓸𝓲𝓽 𝓰𝓮𝔃𝓮𝓰𝓭

𝓜𝓪𝓪𝓻 𝓲𝓴 𝓱𝓸𝓾 𝓿𝓪𝓷 𝓶𝓲𝓳

𝓖𝓪 𝓲𝓴 𝓽𝓸𝓬𝓱 𝔃𝓲𝓷𝓰𝓮𝓷

𝓦𝓪𝓷𝓽 𝓲𝓴 𝓱𝓸𝓾 𝓿𝓪𝓷 𝓶𝓲𝓳

𝓥𝓪𝓷 𝓶𝓲𝓳 𝓪𝓵𝓵𝓮𝓮𝓷

𝓔𝓷 𝓲𝓴 𝓶𝓮𝓮𝓷 𝓱𝓮𝓽 𝓮𝓬𝓱𝓽

𝓘𝓴 𝓱𝓸𝓾 𝓿𝓪𝓷 𝓶𝓲𝓳

𝓦𝓪𝓷𝓽 𝓲𝓴 𝓫𝓮𝓷 𝓽𝓮 𝓿𝓮𝓻𝓽𝓻𝓸𝓾𝔀𝓮𝓷

𝓘𝓴 𝓱𝓸𝓾 𝓿𝓪𝓷 𝓶𝓲𝓳

𝓥𝓪𝓷 𝓶𝓲𝓳 𝓴𝓪𝓷 𝓲𝓴 𝓸𝓹 𝓪𝓪𝓷

𝓘𝓴 𝓱𝓸𝓾 𝓿𝓪𝓷 𝓶𝓲𝓳

𝓞𝓹 𝓶𝓲𝓳 𝓴𝓪𝓷 𝓲𝓴 𝓽𝓮𝓷𝓶𝓲𝓷𝓼𝓽𝓮 𝓫𝓸𝓾𝔀𝓮𝓷

𝓘𝓴 𝓱𝓸𝓾 𝓿𝓪𝓷 𝓶𝓲𝓳

𝓔𝓷 𝓲𝓴 𝓵𝓪𝓪𝓽 𝓶𝓲𝓳 𝓷𝓸𝓸𝓲𝓽 𝓶𝓮𝓮𝓻 𝓰𝓪𝓪𝓷

𝓘𝓴 𝓫𝓵𝓲𝓳𝓯 𝓫𝓲𝓳 𝓶𝓲𝓳

𝓔𝓷 𝓷𝓲𝓮𝓽 𝓿𝓸𝓸𝓻 𝓮𝓿𝓮𝓷

𝓘𝓴 𝓫𝓵𝓲𝓳𝓯 𝓫𝓲𝓳 𝓶𝓲𝓳

𝓥𝓸𝓸𝓻 𝓮𝓮𝓾𝔀𝓲𝓰 𝓮𝓷 𝓪𝓵𝓽𝓲𝓳𝓭

𝓑𝓮𝓷 𝔃𝓮𝓵𝓯𝓼 𝓫𝓮𝓻𝓮𝓲𝓭

𝓜'𝓷 𝓵𝓮𝓿𝓮𝓷 𝓿𝓸𝓸𝓻 𝓶𝓮𝔃𝓮𝓵𝓯 𝓽𝓮 𝓰𝓮𝓿𝓮𝓷

𝓘𝓴 𝓫𝓵𝓲𝓳𝓯 𝓫𝓲𝓳 𝓶𝓲𝓳

𝓣𝓸𝓽𝓭𝓪𝓽 𝓭𝓮 𝓭𝓸𝓸𝓭 𝓶𝓲𝓳 𝓼𝓬𝓱𝓮𝓲𝓭𝓽

- 𝓣𝓪𝓫𝓲𝓽𝓱𝓪

Viva la Vida!

Liefs Nicole