Corona… Eerlijk gezegd had ik niet verwacht er onderuit te komen en het niet te krijgen. Net zoals zovelen van ons niet.
Maar dat het zoveel impact zou hebben had ik niet verwacht.
Stefan, mijn man, had het eerst en zodoende zijn wij in ons gezin allemaal aan de beurt gekomen. Hij is er 4 dagen écht ziek van geweest en daarna ging het in rap tempo beter.
Wanneer ik positief testte had ik wat verhoging en een snotneus. De dagen erna wat druk op de borst en iets of wat kortademig en that’s it. Op dag 5 had ik geen klachten meer en was ik blij en opgelucht. Helaas kreeg ik op dag 6 wéér een snotneus (lees snotkop), hoofdpijn, was ik constant doodmoe en verloor ik mijn smaak en geur. In de loop van de dag kwam er die vreselijke spierpijn in mijn onderlijf bij.
Tja niet bepaald schokkend zou je zeggen!? Aangenaam corona. Zo horen we toch zoveel verhalen de laatste tijd. Alleen voor mij voelt het niet zo licht. Er licht over denken doe ik helemaal niet. Ik heb mijn ogen en oren echt niet in mijn broekzak zitten en zie heel goed wat corona aan kán richten. Maar na mijn ziekteperiodes de afgelopen jaren, voelt dit als de druppel, de genadeslag. Het is zó confronterend.
Het begon toen Stefan na zijn positieve test in isolatie ging in de kamer van onze oudste. Wij, de kinderen en ik, hadden toen nog de hoop er ongeschonden vanaf te komen. De zorg van de kinderen kwam na een lange periode, weer hélemaal op mij terecht. Voor mijn gevoel was ik net weer een beetje op aan het krabbelen na een psychisch heftige periode toen corona op de stoep stond. Die zorg voor de kids en voor Stefan, fysiek en mentaal, viel me zwaar. Ik redde het maar net met mijn energie. Nou eigenlijk niet want ik zat nog in mijn reserve maar daar kwam ik pas later achter. Niet te spreken over het huishouden wat er ook bij kwam. Én in geval van corona al die eventuele besmette wasjes die gedraaid moesten worden en het zuiver houden van de badkamer die door ons alle vier gebruikt werd. Het was echt chaos ondanks dat ik alles op zijn beloop liet en de lat laag had gelegd voor mezelf.
Omdat Stefan zich zo ziek voelde en niet bepaald behoefte had om te (video)bellen, even te kletsen met de deur tussen ons in om toch even contact te hebben, voelde ik me minder verbonden met hem emotioneel gezien. Ik stond er alleen voor, letterlijk. Ik neem niemand en vooral hem niks kwalijk hoor want ziek is ziek. Ik voelde me hulpeloos. Een beetje net zoals toen ik kanker had. Niemand kan je écht helpen, ondanks alle berichtjes, belletjes en kadotjes. In geval van corona is zelfs een simpel bezoekje, een knuffel, een kus, huishoudelijke hulp en hulp met de kids niet mogelijk. Het voelt alleen.
Waarbij ik toen ik kanker had bang was voor de dood. Was ik nu hij corona had ook bang. Wat gebeurd er met hem? Waar gaat dit naartoe? Je hoort zoveel wisselende verhalen. Veel goede maar ook veel slechte. Ook over gezonde mensen. Een gewone griep zeggen er velen. Nou ik heb gezien, gehoord en ervaren wat corona met ook gezonde mensen doet. Ik zie het niet als een “gewone” griep. Het kan zo voor je uitvallen ja, of nog beter zelfs. Dan heb je geluk.
Voor een gewone griep met eventueel koorts ga je naar de dokter en krijg je een kuurtje. Je ziekt nog een paar dagen uit en klaar is kees. Ondertussen is er geen (ernstig) besmettingsgevaar. Bij corona voelt dit in ieder geval voor mij heel anders. Er is geen medicijn, er is geen duidelijke ontsteking die je aan kunt pakken met een kuurtje. Ook een paar dagen uitzieken is vaak niet genoeg, het is allemaal onbekend. Het verrast ons nog allemaal!
Gelukkig is Stefan na een paar dagen de goede kant op gegaan en dit gaat hij nog steeds elke dag. De enige klachten die hij nog heeft is hoesten. Bij mij zijn de klachten zoals ik al aangaf mild begonnen. Op dag 6, toen ik bijna naar buiten mocht, áls ik 24 uur geen klachten zou hebben, werd het pas erger. Iets wat ik dus nog niet had gehoord tussen al die wilde verhalen.
Inmiddels mijn familie en vrienden al een ruime week niet gezien, niet buiten geweest, op tuinesia na dan. Precies toen de terrassen en winkels open mochten moesten wij in quarantaine. Zolang niet zien van mijn ouders. Omdat mijn vader maar 40% longinhoud heeft zijn we éxtra voorzichtig natuurlijk. De vrijheid hebben om naar buiten te gaan, wandelen, winkelen, gaan en staan waar je wilt. De mensen waar je van houd zien, afspreken, knuffelen, kletsen, de simpelste dingen. Het lijkt een vrij makkelijke opgave om dat “gewoon” even een dag of 10 te laten. Misschien is het dat voor sommige ook wel maar voor mij niet. Tot dag 6 was het te doen maar vanaf dat er klachten bijkwamen was ik mijn uitzicht, het licht aan het einde van mijn tunnel wederom kwijt!
Ik teer allang op de woorden dat het uiteindelijk goed komt, dat alles beter wordt. Maar mijn geduld raakt op. Iedereen zijn leven gaat door en dat is natuurlijk heel fijn en logisch ook. Voor mijn gevoel staat mijn leven alleen alwéér stil. Godzijdank ligt nu (hoop ik althans) niet de dood op de loer maar ik lig wel weer ziek te zijn. Mama is wéér ziek en voelt zich weer niet lekker. Ik voel me wéér verslagen. Buiten mijn wil. Alle momenten, gedachten en beelden komen terug. Ik weet wéér niet wat ik moet doen om mezelf beter te voelen. Vooral niet nu zelfs mijn kleine geluksmomentjes me ontnomen worden doordat ik geen smaak en geur meer heb. Geen kop koffie in de ochtend in bed met de zon die naar binnen schijnt en de fluitende vogeltjes buiten. Of lekker samen tapas eten in bed. Waar je dan weer even op kunt teren. Nee ik lig wéér in datzelfde bed. De hele dag. Wéér rust te houden. Verplicht. Wanneer het beter wordt is weer vaag! En als het dan beter wordt mag ik (eindelijk) op naar het ziekenhuis voor mijn driemaandelijkse controle die ik waarschijnlijk maandag voor de zoveelste keer moet gaan verzetten. Dan mag ik me weer opmaken voor battle nummer drie in de afgelopen paar weken. En dan vergeet ik nog bijna mijn conditie, de fysio, kan weer van voor af aan beginnen ben ik bang. Ik ben moe van alle onzekerheid, het flink zijn, het blijven zoeken naar het positieve.
Ik blijf mezelf troosten met het feit dat ik reisjes ga boeken, vakanties, stedentrips, naar het buitenland, de zon, om te compenseren. Nee ik vind mezelf niet zielig maar ik baal er onderhand wel ontzettend van. Het is veel. In korte tijd. Ondanks dat ik, normaal gesproken, ook écht van de kleine dingen in het leven kan genieten vind ik dat ik toch wel wat meer heb verdiend. Maar zelfs dát kan ik momenteel niet waar maken. Want ook wat dat betreft is er nog geen licht aan het einde van die tunnel.
Die kanker, de angst en het leven van controle naar controle neem ik voor lief. Ik zal wel moeten btw. Als we dan toch gewoon het leven weer zouden kunnen leiden zonder corona in de wereld. Terug naar het oude normaal. Dan ben ik echt de gelukkigste mens op aarde. Ook al vind ik dan vast ook op den duur weer iets om te klagen. Maar dat is mens eigen denk ik, houd ons leven spannend.
De waarde van je gezondheid, onderschat het niet!
Viva la Vida!
Liefs Nicole
Reactie plaatsen
Reacties