Het was eventjes wat stiller aan deze kant. Geen behoefte om te schrijven dacht ik. Langzaam raakte ik verstrikt in mijn eigen gedachten en emoties.
Ik ben erachter gekomen dat als ik mezelf niet meer begrijp. Mijn gedachten en emoties net als bij ping-pong van links naar rechts gaan. Ik letterlijk door de bomen het bos niet meer zie. Ik dan niet kán schrijven. Dan is er chaos in mijn hoofd in plaats van orde. Dan ben ik het kwijt en dat is dan ook lastig om op papier te zetten. Ook is er angst. En als ik schrijf wordt alles nog echter. Als ik doe alsof het er niet is, is het er even niet. Dit werkt op de korte termijn, een soort overlevingsmodus. Zo zorg ik ervoor dat alle gevoelens en emoties gedoseerd komen. Maar uiteindelijk moet en komt het er toch uit. Dat voelt misschien niet altijd fijn maar is wel goed. Het is oke om even niet oke te zijn. Accepteren wat is…
Zo voelt het de afgelopen weken voor mij. Ik voel me “mwa” en “er tussenin”. Niet goed maar ook niet slecht. Steeds meer kom ik in mijn hoofd, piekeren all day. Er gebeurd zo weinig maar tegelijkertijd zoveel.
Mijn hele leven, dagelijkse leven, neemt andere vormen aan. Steeds meer besef ik dat het nooit meer wordt zoals het was. Alles in mijn leven staat voor mijn gevoel op wankelen, niets is zeker.
Wanneer kanker in mijn leven kwam, kwam het plots centraal te staan. Deze ingrijpende levensgebeurtenis, ofterwijl life-event, brengt bewust maar ook onbewust zoveel angstgedachten met zich mee. Hierdoor voel ik me vaker machteloos, somber en gestressd. Daardoor ga ik me anders gedragen, wat logisch is maar hierdoor veranderd dus ook álles!
Ik ben veranderd. Niet alleen aan de buitenkant. Want ik ben niet meer die altijd goedlachse vrolijke Nicole, mijn rugzakje is gevuld en er gaat veel schuil achter mijn lach. Ik ben kankerpatiënt geworden, met alle daarbij horende emoties. Mijn vertrouwen in mijn lichaam is weg. Ik rouw om mijn oude ongehavende, goedwerkende, fitte lichaam. Om mijn concentratie, mijn geheugen, mijn werk. Om mijn onbezorgde vanzelfsprekende leven, waar angst niet op de voorgrond stond. Mijn oude ik.
Ook mijn relatie is veranderd. Toen kanker in ons leven kwam liepen we ineens tegen hele andere verschillen aan. Bijvoorbeeld de rolverdeling, het uiten van emoties, de manier van verwerken, onze doelen, alles is anders dan voorheen. Om dan nog maar niet te spreken over de seksuele veranderingen na gynaecologische kanker. Dit is misschien niet iets om trots op te zijn maar ook niets om me voor te schamen. Ik denk namelijk dat niet veel stellen van onze leeftijd ons dit na zouden doen.
Met vrienden idem dito. Voorheen was het voornamelijk lang leven de lol. Maar nu zijn het diepzinnige gesprekken over wat nu echt belangrijk is in het leven, levenslessen, wat je wil bereiken en wat je zoekt in een vriendschap. Je luistert naar elkaar, hebt begrip en steunt elkaar door dik en dun.
Ik zie dingen anders, mijn intenties en verwachtingen van mensen en het leven opzich zijn anders. Ja, ik bent een zweefteef geworden, zou de vijf jaar jongere ‘ik' zeggen. De 32 jarige ‘ik’ van nu, noemt het liever wijs door de levenservaring.
Het enige wat voor mijn gevoel niet veranderd is, nadat ik lichamelijk hersteld was. Datgene wat heel vast en veilig voelt en wat ik nu meer kan zijn dan ooit. Is het moeder zijn. Ik heb nu alle tijd en kan er dus ook áltijd voor ze zijn. Dat voelt fijn. Door alle ervaringen waardeer ik mijn kinderen zoveel meer! Ik weet nu des te beter hoe ik een goede en fijne moeder wil zijn voor onze kinderen.
Alleen tegelijkertijd mis ik ook afleiding. Want ja daarbovenop alles komt dan ook nog corona… Ik bagetaliseer alles graag, want ik denk namelijk dat het áltijd erger kan. Maar momenteel heb ik toch wel een beetje te doen met mezelf. Ik ben lang positief geweest en heb meer dan een jaar volgehouden om te kunnen genieten van wat wél is. En me niet druk te maken om hetgeen waar ik geen grip op heb. Alleen nu is dan ook inééns de maat vol!
Want alsof twee keer kanker niet genoeg was, kwam er ook nog even een pandemie bovenop. Nou top hoor jongens! “Ach straks als alles voorbij is, kun je doen wat je niet laten kunt. Het is een kwestie van tijd., even volhouden nog” hoor ik de ‘gezonde’ mensen zeggen. Maar als je de angst voelt dat de diagnose kanker je op de hielen zit, voelt dit nét even anders. Want na twee keer de dood in de ogen te hebben gekeken weet je niet meer of je die tijd überhaupt hebt. Ik wil potverdomme genieten! Vóóruit! Niet stilstaan! Dat dat niet kan, dát maakt het nu zó lastig. Wat ik nodig heb zijn leuke uitstapjes, weekendjes weg, stedentripjes, vakanties, de zon, het strand, de zee. Het bos en de duinen heb ik nu wel gezien. Ik wil weg anno 2019, zoals het "oude normaal". Even ergens anders mee bezig zijn dan kanker. Daar haal je weer de kracht en energie uit. Dat maakt het leven leuk ook al heb je ontelbaar redenen om het even niet leuk te vinden.
Met mijn driemaandelijkse controle die stiekem dichterbij komt. Merk ik dus dat, ondanks het fijne positieve gesprek met mijn gynaecoloog-oncoloog. De angst er nog steeds zit, hij komt met vlagen maar voor de controles net even iets heftiger. En dan te weten dat de controle pas over twee! weken is. De tegenpool van angst, vertrouwen zal moeten groeien met de tijd. Er zijn meer positieve/goede controles nodig om de angst wat naar de achtergrond te brengen.
Wat mij nu te doen staat is mijn rust vinden. Ik weet nog niet hoe maar het komt goed. Mijn angstgedachten omzetten naar vertrouwen. Mezelf en mijn gevoel begrijpen en accepteren. Mijn gedachten op orde krijgen en vertrouwen krijgen in wat komt. Hoe moeilijk ook..
Viva la Vida!
Liefs Nicole
Reactie plaatsen
Reacties