MRI

Gisteren heb ik voor het eerst sinds het nieuws een slechte dag gehad. Lees, moe, buikpijn, misselijk en vooral heel veel spanning voor de MRI. Hoe ziet het eruit? Hoe klein is zo'n buis nou? Doet het pijn? Is het er warm of koud? Maakt het echt zoveel herrie?

Hoeveel ruimte is er boven en naast me? Wat als ik in paniek raak? Kan ik dan wel gewoon uit? Kan ik überhaupt zolang stil liggen? Zoveel vragen, zoveel angst. Natuurlijk ook niet heel gek. Zoiets doe je niet iedere dag.

De nacht van woensdag op donderdag was ook echt drama. Ik snap dus ook niet hoe ik het in mijn hoofd haalde om te denken dat de dag anders zou verlopen. Ik heb amper geslapen. Werd steeds wakker met een snel bonzend hart, zweetdruppels over mijn rug en vooral heel veel angst. Ook al zijn deze lichamelijke sensaties mij niet geheel onbekend, toch wist ik er op dat moment niet goed mee om te gaan.

Tijdens een gesprek met een hulpverlener donderdagochtend werd mij verteld dat dit eigenlijk helemaal niet zo gek is. Je krijgt op dit moment zoveel te verwerken, daar zijn de uren op een dag veelste kort voor. Dus dan besluit ons koppie om dit maar's nachts te doen. Top! Dit was voor mij heel duidelijk en begrijpelijk, reden genoeg om meteen maar wat "me-time" in te lassen. Gewoon even alleen, zonder prikkels alle angst en gebeurtenissen over je heen laten komen. En wat denk je; voilà! Heerlijk, rustig geslapen vannacht. Yes!!!

Vanmorgen was dan toch echt de dag. Tot mijn grote verbazing was ik stukken minder gespannen dan de dag ervoor. Zou die "me-time" dan toch echt gewerkt hebben?! Hoe dan ook ik had zoiets van we gaan ervoor! Voor de zekerheid nog wel het Catharina ziekenhuis gebeld om te vragen of ik iets rustgevends kon krijgen en dit werd uiteraard meteen geregeld.

Bij aankomst in het ziekenhuis bleek ze zelfs een grotere (ruimere) machine voor me geregeld te hebben. Geweldig, wat kan ik daar toch blij van worden! Na het innemen van de tabletjes voelde ik me al vrij snel stomdronken. Dus ze werkte goed dacht ik zo. 
Eenmaal binnengeroepen, zwalkend en wel, werd ik gecontroleerd op eventueel aanwezig metaal zoals bh, piercings, sieraden, riem e.d. Uiteraard had ik mijn huiswerk goed gedaan en was ik geslaagd! ;)

Na een infuus en het inbrengen van vloeistof in mijn vrouwelijke deel was ik er klaar voor. Lekker liggen met een joekel van een plaat op je buik en een koptelefoon op. Ready to go! 
De verpleegkundige vraagt na iedere "ronde" hoe het met me gaat. Heel lief! Ook mocht mijn moeder (met koptelefoon op) naast dat reusachtige apparaat staan omdat ik dat prettig vond. Super geregeld! Na zo'n 40 minuten in een ruimteschip-achtige witte buis met de geluiden van een bouwplaats zat het erop! Nu op naar dinsdag, de uitslag!
De rest van de middag heb ik overigens voor pampus op de bank gelegen dankzij de goede tabletjes van het ziekenhuis 

Voor nu lig ik lekker op bed te genieten dat ik even rust mag hebben en dat ik morgen niet op pad hoef voor iets "medisch". Al hoewel ik natuurlijk wel heel benieuwd ben naar dinsdag.  Deze dag gaat waarschijnlijk toch bepalen hoe de rest van dit jaar er voor mij uit gaat zien. Maarja, dat duurt nog een paar dagen. Relax! Morgen is er weer een dag.

Viva la Vida

Liefs Nicole