Wij hebben ervoor gekozen om Levi meteen dezelfde dag nog in te lichten over het slechte nieuws dat we hadden gehad.
Omdat Stefan, zijn tante en mijn ouders in tranen bij ons binnen zaten was er ook niet echt een andere uitweg. Zonder dat hij er zelf een eigen verhaal van zou gaan maken.
Nadat we thuiskwamen van het ziekenhuis die middag, hadden we nog drie kwartier de tijd voor Levi zijn school uit was. Op internet hebben we snel wat informatie opgezocht over hoe je je 6 jarige kind informeert over het feit dat zijn moeder kanker heeft.
Dit was vrij duidelijk; ben duidelijk, ben eerlijk en vooral maak het niet te zwaar.
Toen de bel ging en Levi de school uit kwam lopen keek hij niet eens heel raar op dat Stefan er ook bij was. Ik ben gauw naar de juf gelopen om haar in te lichten en om raad te vragen over hoe we Levi het beste kunnen informeren. Zij was al snel vastberaden over haar advies; zeg het maar letterlijk! Anders maakt hij er straks zelf iets van of hoort het van een ander.
Nou... Daar gingen we dan, op naar het parkje. We vonden het niks om het thuis te vertellen met iedereen erbij, maar op het schoolplein is natuurlijk ook niks. Dus vonden we het parkje dichtbij school een geschikte plek. Levi vroeg zich al snel af waarom we niet gewoon naar huis gingen?!
Die 100 meter naar het park bleef Levi maar vragen en onze ogen vulden zich met duizenden tranen. Op de valreep voor het park begon ik maar met vertellen dat ik bij de dokter was geweest en ze me niet zo'n goed nieuws had verteld.
Levi: Hoezo?
Mama: Nou, mama heeft toch al een tijdje last van buikpijn en de dokter heeft onderzoeken gedaan. En nu weet ze wat het is.
Levi: Wat dan? (met grote vragende ogen)
Mama: Mama heeft.....
Het is echt gewoon 10 seconden stil geweest. Ik kreeg het niet uit mijn mond. Stefan keek me aan met de grote oceaan in zijn ogen en kon ook niets uitbrengen. Mama heeft kanker!
Nou het hoogste woord was eruit. Hij begon meteen heel hard te huilen, net als ons. Wij hebben snel aangevuld dat de dokter mama beter gaat maken en mama niet dood gaat.
Een meisje van school zag Levi huilend in Stefan zijn armen en kwam meteen naar hem toe om te vragen wat er was. "Mijn mama heeft kanker!" zei Levi snikkend. Het meisje liep al snel weg omdat ze niet wist wat ze moest zeggen. Voor ons was het de eerste kennismaking met de directe communicatie van kinderen, over zo'n gevoelig onderwerp. Dit is toch echt even wennen hoor.
Die middag thuis vroeg Stefan of ik nog wilde koken of dat we iets te eten zouden halen. Waarna Levi zei; "wat denk je nou zelf, ze heeft kanker". Op deze momenten weet niemand iets te zeggen. Na een paar seconden zeggen wij dat mama nog gewoon kan koken. Mama is wel ziek, maar voelt zich buiten de buikpijn niet ziek. Tja, dit is voor een kind van 6 natuurlijk moeilijk te begrijpen.
Diezelfde week hoorde ik van een tso-moeder dat Levi tijdens de pauze een gesprek met een vriendje had over kanker. Zijn vriendje vroeg; "heeft jouw moeder kanker?", waarna Levi dit met een bloedserieus gezicht beaamde. "Hoe komt ze daaraan dan?". "Gewoon, omdat ze altijd buikpijn heeft" was Levi zijn antwoord. Dat was ook meteen het einde van het gesprek. Zo simpel, zo direct. Ik ben zo trots dat hij er zo goed mee omgaat.
Deze blog ben ik eigenlijk gaan schrijven naar aanleiding van zijn opmerking van vanavond. Hij heeft er eigenlijk niet veel meer over gesproken. Maar net kwam ik uit bad en hij was stiekem in het grote bed gaan liggen. Hij had mijn kussens omhoog gezet zodat ik lekker in bed tv kon gaan kijken. "Kijk mama, dit heb ik voor jou gedaan, omdat je kanker hebt". Ik moest er eigenlijk wel om lachen. Zo direct maar zo lief, op zijn manier. Als hij het zo wil uiten ben ik de laatste die dat afkeurt.
Ohja en Vikki, die luistert niet eens als ik het wil vertellen. Zo kan het natuurlijk ook!
Nog 1 dag voor de uitslag van de MRI. De spanning stijgt maar we blijven positief!
Viva la Vida!
Liefs Nicole
Reactie plaatsen
Reacties