Angst

Even een update.. Na mijn laatste blog is er weer het een en ander veranderd, duidelijker geworden en is de rust in mijn hoofd weer verstoord. En zoals de titel al verklapt; veel angst.

Ps. De tekst hierboven heb ik een paar jaar terug laten tatoeëren op mijn ruggengraat. Deze had al veel betekenis en nu des te meer. Al is leven zonder angst niet zo waarschijnlijk meer. Maar ik dwaal af...

Aanstaande woensdag heb ik een bel-afspraak met de verpleging over mijn ingevulde vragenlijst, wat ik verwacht van de opname. Een week later, vlak voor de carnaval zou ik een afspraak hebben met de uroloog en de anesthesist voor de pre operatieve screening. Dat laatste is nu toch weer gewijzigd.

Donderdag werd ik ineens gebeld door een van de verpleegkundigen van het Catharina. De afspraak met de uroloog dient vervroegd te worden omdat de dubbel J katheter waar woensdag over gesproken is, ongeveer twee dagen voor de operatie ingebracht dient te worden. Voordat deze ingreep plaatsvindt heb je nog een gesprek met de uroloog om alles door te spreken. Dit zou niet allemaal op die vrijdag voor de operatie kunnen dus nu heb ik as. donderdagochtend een afspraak met de uroloog en ook meteen met de anesthesist. Dus de vrijdag voor carnaval kan ik, zoals het er nu voorstaat, 's middags toch lekker "3 uurkes vurraf" kijken! 😜 De datum van de operatie is maandag 4 maart, onder voorbehoud. Een week van te voren hoor ik pas definitief welke dag het gaat zijn en hoelaat ik binnen moet zijn.

Maar nog even over de afspraak met de uroloog. Ik wist natuurlijk helemaal niet wat zo'n dubbel J katheter was. De verpleegkundige heeft me uitgelegd dat je het kunt zien als de staf van Sinterklaas, maar dan met aan beide uiteinden een krul (vandaar dubbel J). Één krul hiervan komt in mijn blaas en de andere in mijn nier. Dat betekent dus dat het verder mijn lichaam ingaat dan een gewone katheter. Dat idee geeft me al de rillingen! Dit doen ze omdat de urineleider vlak langs de tumor, met zo'n katheter erin beter zichtbaar is voor de artsen en zo verstevigd wordt. Fijn dat ze zo mijn urineleider beter kunnen beschermen. Zo is er ook minder kans dat ze de urineleider beschadigen, ik hier last van krijg en er misschien nog een operatie zou moeten volgen om de boel te repareren. Alleen na het lezen van de folder over deze "soort van ingreep" werd ik toch wel weer heel bang. Had ik eindelijk een beetje me rust gevonden wat betreft de operatie en de ruggenprik vooraf aan de narcose. Kom er nu dit weer bij! De katheter plaatsen doen ze vaak onder een soort van plaatselijke verdoving in een Urologisch Behandelcentrum. Maar soms ook onder narcose dus jullie snappen wel waar ik mijn hoop op heb gevestigd! Die polonaise aan mijn lijf raak ik een beetje beu. Dat ze alles maar doen als ik van de wereld af ben! Ik ben gewoon zo bang voor het onbekende en de eventuele pijn. Dus hopelijk denkt de uroloog met me mee en kan het medisch gezien ook allemaal zoals ik voor ogen heb.

Vrijdagochtend na een paar uurtjes werken reed ik naar mijn ouders. Ik kwam langs een begraafplaats waar de lijkwagen geparkeerd stond. Precies op dat moment stond het liedje van André Hazes - De vlieger op in de auto. Ik werd ineens gegrepen door de angst. Het leek net even of ik naar mijn eigen begrafenis keek. Met de tekst van het liedje wat doordrong zag ik Stefan en Levi al helemaal staan. Zo'n akelig beeld! Het eerste halfuur daarna heb ik met een pruillip en dikke tranen stromend onder mijn zonnebril vandaan, rondgelopen. Kreeg het beeld niet van mijn netvlies. Ik heb het maar even lekker laten gaan, het moet er toch uit. Gelukkig komen deze momenten niet zovaak voor dat ik zo "ver" denk. Daarna raap ik mezelf weer bij elkaar en gaan we weer verder in de positieve vibe, die meestal wel de overhand heeft. Laat die lijkwagen maar staan. We gaan knokken voor genezing!

Mijn pijn is na het onderzoek van vorige week helaas niet minder geworden. Ik slik de meeste dagen het maximum aantal paracetamol en dan nog zijn de dagen niet geheel pijnloos, wel leefbaar. Gisteravond was mijn buik zo opgezwollen dat er allerlei angstige gedachten door mijn hoofd gingen. Groeit de tumor toch sneller? Groeit ie ergens tegenaan? Houd ik vocht vast in mijn buik of zwelt er iets anders op? Zal het tijdens de operatie toch erger blijken dan wat we nu denken? De artsen geven steeds aan dat we wat betreft mijn klachten, even de operatie af moeten wachten om te kijken of de klachten echt daar vandaan komen. Na een onrustige nacht met veel wakker schrikken en zweten heb ik mezelf inmiddels wel weer gerustgesteld. Maar op die momenten van pijn en je ziet je buik zo opgezwollen, maak ik me toch wel zorgen.

Ons dochtertje Vikki blijkt ook last te hebben van alle spanningen in ons gezin. Sinds deze week is ze (nog) opstandiger dan normaal. Ze gaat constant de discussie aan en wil gewoon niet in toom. Ze is 3 dus ze weet niet precies wat er speelt en als je haar iets wil vertellen hierover wil ze niet luisteren. Voor nu laten we haar iedere middag maar weer een dutje doen. In de hoop dat dat iets scheelt.

Maar goed, dit was het wel weer voor nu. Ik ga lekker van de zon genieten. Joe.

Viva la Vida!

Liefs Nicole