Tja dus niet.. We hebben ons op 15 november 2018, op mijn 30e verjaardag verloofd. Na wat jaren uitstellen hadden we eindelijk de stap genomen, doorgepakt en meteen een datum geprikt: vrijdag 19 april 2019.
Al vrij snel was alles geregeld. De jurk, het pak, de kerk, de locatie, de fotograaf, de ringen, kleding voor de kids, trouwschoenen, aankleding van ome Ali 😉. En als klapper op de vuurpijl de huwelijksreis. Aangezien mijn ouders 10 november 2018, 40 jaar getrouwd waren wilden zij ons meenemen naar Turkije. Een aantal dagen na de trouwerij zouden we vertrekken met zijn allen!
Ondertussen had ik natuurlijk een aantal dagen na mijn 30e verjaardag de uitnodiging gekregen voor het bevolkingsonderzoek en kreeg ik steeds niet echt een geruststellende uitslag. Ook de buikpijn is zo rond mijn verjaardag begonnen. Dus er hing inmiddels een lichtgrijze wolk boven de voorbereidingen. Maarja als die lisexcisie eenmaal voorbij zou zijn, was ik ervan af. Dan kon de echte voorpret beginnen. Helaas, niets was wat het leek..
Sterker nog.. De dag voor ik het telefoontje kreeg met de diagnose, had ik de uitnodigingen ontvangen. Diezelfde dag heb ik de enveloppen geschreven en postzegels geplakt. Een aantal dagen later hebben we geprobeerd de postzegels er weer af te krijgen. Wie had dat verwacht!? Alles is in een grote doos gegooid en de spulletjes die nog binnendruppelen van ome Ali gaan ook rechtstreeks diezelfde doos in. Deze maken we straks als alles achter de rug is wel weer open.
Afgelopen weken tussen de ziekenhuisbezoeken en spanningen door hebben wij veel gepraat over ons voorgenomen huwelijk. Al snel na de diagnose hebben wij besloten dat 2019 niet ons jaar zou zijn. Wij willen niet trouwen onder deze zwarte wolk. Dus de kerk, de locatie, de reis, de fotograaf, alles is afgezegd. Na het annuleren van de reis kreeg ik van ZLM een flinke bos bloemen, sterkte de komende tijd mevrouw B., echt super lief! Soms komt steun uit onverwachte hoek.
Mijn jurk is besteld en hangt bij Koonings. Een dezer dagen zou ik mijn eerste pasbeurt hebben gehad. Maar kort na de diagnose vroeg ik me af of dit straks nog wel "mijn" jurk zou zijn. We wilden de bruiloft klein, intiem en simpel houden. Daarop is mijn jurk ook uitgekozen, prachtig maar ook praktisch, niets te overdreven, echt perfect voor mij. Gewoon zoals ik ben, op dat moment. Maar nu... Wetende dat als we straks trouwen, ik hopelijk genezen ben, wij nog meer hebben overwonnen samen, kanker hebben verslagen, zie ik mezelf niet meer in die praktische jurk. Dan kan het voor mij niet groot en speciaal genoeg! Ik heb altijd geweten dat ik maar een keer zou trouwen en dat dat speciaal moet zijn. Maar deze ervaring, nu al, heeft me al heel anders in het leven gezet. Gelukkig kan Koonings mij hierin tegemoet komen en bewaren ze mijn jurk, maar ben ik straks ook vrij om voor een andere jurk te gaan. Echt geweldig, weer een zorg minder voor mij. Het is gewoon een fijn gevoel om straks een jurk te mogen kiezen die op DAT moment bij me past en bij de bruiloft. Die misschien toch niet zo simpel wordt als gepland was, na al deze struggles. Ook van Koonings ontving ik vorige week een prachtige bos bloemen. Echt hartverwarmend!
De afspraak bij de gemeente op 19 april 2019 ben ik (kwamen we pas achter) helemaal vergeten af te zeggen. Dus we hadden nog de mogelijkheid om in stilte trouwen en het volgend jaar echt goed te vieren. Gisteren hebben we besloten om dit niet te doen. Volgend jaar, als de donkere wolken weg zijn, prikken we een nieuwe datum en gaan we het helemaal goed doen! Zonder kanker en vervelende wolken.
Viva la Vida!
Liefs Nicole
Reactie plaatsen
Reacties