Na mijn laatste blog ben ik zoals ik al zei, als een dolle op zoek gegaan naar weekendjes weg. Wat was ik er aan toe!
Na vele uren achter de pc bleken de paasweekendjes in een huisje of stacaravan zo duur. Daarom hebben we besloten de dag erna de vouwwagen op te gaan halen en in te pakken. Vrijdagmiddag ben ik met de kids en mijn ouders naar een camping 20 minuten van huis gegaan. Niet ver weg maar wel in een totaal andere setting dan thuis. En of het weer meezat tijdens Pasen!? Ik ben normaal echt niet bijgelovig. Maar tijdens deze periode geloof ik soms toch stiekem dat het me gegund is. Je krijgt wat je verdiend toch ;)
Mijn eerste bestraling was afgelopen woensdag om half 12. Toen zaten we dus nog heerlijk op de camping. Prima toch, even een uurtje naar het Verbeeten en daarna meteen op de camping mijn zinnen weer verzetten. Plus ik had verwacht dat de eerste bestraling dinsdag al zou zijn, dus ik had een dagje kado gekregen voordat ik een nieuw traject inging.
Vanaf het moment dat ik de datum en tijd doorkreeg werd het toch wel heel echt ineens. Vooral dinsdagmiddag en -avond. Ook al weet je dat het "weinig" voorstelt, het maar kort duurt en het geen pijn doet. Ik was stiekem op van de zenuwen en bang. Echt heel bang voor alles wat weer komen gaat. Ik twijfelde wil ik dit wel, voor die 10% minder kans op recidief. Wil ik alles weer ondergaan en alle eventuele gevolgen weer accepteren. Maar als dan je verstand weer aan het woord komt besef je dat je eigenlijk geen keus hebt. Uiteindelijk wil ik zo min mogelijk kans hebben dat de kanker terugkomt. Zolang mogelijk gezond leven en de beste toekomstige vrouw en moeder zijn voor mijn gezin. Het blijft een raar idee dat je met wat pech een heel ander toekomstbeeld had kunnen hebben. Hier probeer ik dan ook zo min mogelijk aan te denken. Maar het passeert wel zo af en toe de revue.
Nou woensdagmiddag was het dan eindelijk zover. Het oprijden van de oprijlaan naar het Verbeeten Instituut alleen al zorgde voor een benauwd gevoel. Langs dit gebouw liep ik als klein meisje, hier komen alleen ernstig zieke mensen. Het feit dat ik hier nu zelf naar toe moet klopt in mijn hoofd gewoon niet. Het naar binnen gaan weken mezelf aanmelden bij de receptie was nog erger. Ik kreeg een ongelooflijke brok in mijn keel en kon mijn tranen bijna niet bedwingen. Veel van de mensen die we tegenkwamen waren oud, dubbel zo oud als ik, kaal, grauw maar oh zo vriendelijk. Ze zeggen allemaal goedendag. De meeste keken me wel echt aan maar zodra ze mijn moeder zagen keken ze naar haar. Zie je wel, ik hoor hier echt niet, denk ik dan. Ze denken gewoon dat ik hier voor mijn moeder ben. Zo ook de verpleegkundige waarmee we een afspraak hadden. Ze geven altijd eerst mijn moeder een hand en dan beseffen ze vaak pas, ook aan de hand van de geboortedatum, dat het om mij gaat.
Tijdens het gesprek met de verpleegkundige heeft ze het een en ander uitgelegd en heb ik mijn voorkeurtijden voor de bestralingen op mogen geven. In verband met mijn spanningen en volle blaas heeft ze de uitleg in razendsnel tempo gegeven.
Na het gesprek mocht ik meteen met een andere verpleegkundige mee naar het kleedhokje. Mijn moeder mocht mee tijdens de voorbereidingen van de bestraling. In het kleedhokje hing een mooie witte badjas met mijn naam erop, deze hangt er steeds voor iedere bestraling. In het kleedhokje dien ik mijn onderkleding uit te doen. Ik ben blij dat ik daarna deze badjas aan kan doen zodat ik niet half naakt de gang op moet. Deze hele lange gang, met daaraan de gangen die naar de bestralingsapparaten leiden. De verpleegkundigen leggen alles uit maar eigenlijk hoor ik al niks meer. De een na de ander komt uit een kleedhokje of uit een van de gangen. Het lijkt wel een fabriek, zo bizar. Mijn moeder geeft al aan, aan de verpleegkundige dat wij haar al niet meer horen. Het is zo indrukwekkend. Bij het bestralingsapparaat aangekomen staan we helemaal perplex. Wat een ding zeg! Met drie armen eraan. Deze gaan uiteindelijk om mij heen draaien. Helaas met je hoofd er een soort van "in". Maar gelukkig is het verder helemaal open dus, rustig blijven en let's do it.
Tijd om de badjas op te hangen aan het daarvoor bestemde haakje en te gaan liggen. Op de knoelharde (stralingsdoorlatende) plaat met hoofd-, knie- en voetsteun. Over mijn geslachtsdeel komt een papieren blaadje ter grootte van een tissue. Uit de muur en het apparaat komen laserstralen. Deze dienen precies op of over de getatoeëerde puntjes te gaan. Ik lag nog niet niet helemaal goed maar al snel was het in orde en had ik een groen kruis over me. Mijn moeder en de verpleegkundige gingen na de balie voor de bestralingsruimte met alle schermen. Ik wordt omhoog bewogen en de armen van het apparaat komen dichter naar me toe. Ik probeer op mijn buikademhaling te letten en me op een punt op het plafond te richter. Damnnn... Waar ben ik in beland?
Het apparaat maakt zoals uitgelegd eerst een soort ct foto om te checken of ik goed lig en alles er goed uit ziet. Zodra ze deze uitvoerig hebben bekeken schuift de plaat waar ik op lig, zoals gezegd wat heen en weer en dan begint de daadwerkelijke bestraling. Gelukkig staat er wel een radio aan dus ik probeer wat te luisteren door het gezoem en gepiep van het apparaat heen. Die arm met dat ronde ding eraan, wat is dat groot als het boven je hangt zeg. Zodoende ben ik mijn richtpunt op het plafond kwijt, helaas 😅 Het apparaat kraakt een beetje, als het maar niet op me valt denk ik haha. Dat ronde ding gaat eenmaal van links naar rechts over me heen en daarna weer terug. Al met al nog geen 3 minuten en geheel pijnloos. Je voelt er echt helemaal niets van!
Wat een opluchting, hier ben ik weer EEN DAG vanaf. Die dag was ik uitgeput door alle spanningen van ook de dag ervoor en alle indrukken. Maar de dag erna was hey alweer zover. Weer met lood in mijn schoenen en toch weer zenuwachtig. Hoe kan dat nou? Ik weet toch hoe het allemaal gaat. Het is gewoon zo confronterend. Na een operatie en herstel van 6 weken krabbel je weer op. Voel je je weer vaker geen patiënt dan wel. Het plassen en alles gaat beter dus je werkt jezelf weer op. Nu wordt ik er weer iedere dag, op het weekend na, mee geconfronteerd dat ik kanker had. Ik als jonge vrouw van 30 jaar. Die eigenlijk net als ieder andere vrouw van 30 jaar het retedruk moet hebben met het gezin, kinderen, werk, vriendinnen en het huishouden. Niet met doktersafspraken en met gedachten of ik hieraan dood zal gaan en welke klachten ik overhoud aan alle behandelingen.
Na de bestraling op de parking zie ik een dochter met haar moeder lopen. Zelfs nu ik dit typ krijg ik weer een brok in mijn keel. Wat een omgekeerde wereld waarin ik leef. Ik gun het mijn moeder van zijn lang zal ze leven niet natuurlijk. Maar ook niet dat zij dit mee moet maken, dat zij met MIJ mee gaat. De tranen vloeien maar al snel veeg ik ze weg. Keep ya head up en we gaan er weer voor. Positief blijven, meer kan ik niet doen. Ik doe mijn uiterste best maar ik besef wel dat het zwaarder wordt nu.
Onder aan mijn blog een foto van het bestralingsapparaat en mijn rooster voor deze week. Ze zijn me echt super tegemoet gekomen aan mijn voorkeuren qua tijd. Zo staat er via de jaja "Verbeeten-app" iedere donderdag een nieuw rooster voor me op.
Nu heb ik lekker weekend. Dat heb ik nu ook weer tussen de bestralingen door 😄 Mijn zinnen verzetten en genieten van alle leuke dingen in het leven. Even geen patiënt en maandag zien we maar weer verder. Dan staat er een bestraling en een afspraak in Eindhoven met de uroloog gepland. Daarna gaan we er weer een relaxte middag van maken.
Viva la vida!
Liefs Nicole
Reactie plaatsen
Reacties