Voor het leven getekend

Waar ik zelf zo hard mijn best doe om kanker niet mijn leven te laten overnemen, kom ik er soms niet onderuit..

Vanmorgen had ik een afspraak bij de radiotherapeut-oncoloog over de bestralingen. We werden vriendelijk ontvangen, het is een leuke jonge vrouw. Heel duidelijk heeft ze uitgelegd wat we gingen doen en waar we het over gingen hebben. Informatie over mij, uit- en inwendig onderzoek, praktische informatie over de bestralingen en de bijwerkingen. De CT die vorig jaar zomer gemaakt is, toen ik acute buikpijn kreeg en binnen een uur tegen het plafond zat, heeft ze ook nog eens bekeken. Deze heeft ze vergeleken met de CT van begin dit jaar. Raar maar waar, was destijds op de CT de tumor niet te zien. Toch is baarmoederhalskanker een langzaam groeiende tumor. Ik weet dat ik me hier beter niet druk om kan maken want het is achteraf, dit doe ik dus ook meestal niet. Maar nu ik dit hoorde schrok ik toch wel. Het maakt me toch wel bang dat er in praktisch een half jaar ineens een tumor van ruim 3 cm zit.

Daarna heeft ze mijn wond bekeken uit- en inwendig. Alles zag er gelukkig helemaal prima uit, goed genezen. Buiten het feit dat mijn vagina door de operatie korter is geworden en door de bestralingen nog korter kan worden of zelfs kan verkleven. Was dit super fijn om te horen. Helaas kan dit op gebied van seksualiteit wel problemen geven maar hierover wil ik hier, liever niet op ingaan. 

Ze heeft ook verteld dat ze normaal gesproken bij de tumor die ik had, vaak niet opereren maar bestralingen en chemo toepassen. In verband met de grootte van mijn tumor en vooral mijn bekkennier is besloten om toch te opereren. Als ze meteen hadden bestraald had mijn bekkennier precies in het bestralingsveld gelegen en had deze het sowieso niet overleefd. Maar omdat ze tijdens de operatie mijn nier konden verleggen en deze konden proberen te redden is er voor de operatie gekozen. Net als een van mijn eierstokken. Een is er tijdens de operatie al hoger "opgehangen" zodat deze niet in het bestralingsveld zou liggen. De andere eierstok gaat het ook sowieso begeven, want deze ligt in het bestralingsveld en gaat de bestralingen niet overleven. Hopelijk vangt de hoger liggende eierstok het op en kan die het alleen aan. Maar.... Daar is 'ie weer die *** MAAR; het kan zijn dat ik toch opvliegers en/of andere overgangsklachten krijg. Dat betekent dan dat 'ie het niet alleen aan kan. Dus dan gaan we maar tot mijn 50e pillen slikken om de overgang tegen te gaan. Er zit dan tenslotte niets anders op.

Voor de bestralingen moet ik steeds een halve liter water drinken. Zodoende is de blaas voller en druk deze de dunne darm weg en mijn bekkennier (hopelijk) omhoog. Doordat de dunne darm weggeduwd wordt en niet bestraald wordt, verklein ik de kans op bijwerkingen aan de dunne darm. Waaronder misselijkheid en braken. Mijn bekkennier is tijdens de operatie in Eindhoven 5 cm opzij gelegd. Helaas is hier op de CT niets van te zien en ligt deze dus nog steeds midden in het bestralingsveld. Mijn zogenaamde "vetschort" heeft de arts tijdens de operatie om mijn nier heen gelegd, ter bescherming. Het is te hopen dat dit helpt. Maar de kans dat mijn bekkennier het ook niet gaan overleven is nog steeds reeel. 

Zo ben je lichamelijk nog compleet en zo verlies je zowat iedere maand een orgaan. Alsof het niks is. Het is gewoon dikke vette pech dat ze mijn nier maar minimaal hebben kunnen verplaatsen en dus kunnen redden. En ja, ik weet ook wel dat je met een nier makkelijk kunt leven. Zelfs ook met een eierstok, of geen. Maar toch... Die lijst met (eventuele) gevolgen van deze rotziekte, waar ik dus ook niet voor heb gekozen, wordt stiekem steeds groter.

Als klapper op de vuurpijl deelde ze mee dat de bestralingen VOLGENDE WEEK beginnen. En mijn vakantie dan? Het risico is te groot om zolang te wachten. Dusja er zit niets anders op dan; accepteren, accepteren en accepteren. Dat geld eigenlijk voor alles wat ik hierboven heb verteld. Er zit niets anders op. Deal with it! Maar wel met veel tranen hoor...

Voor mij houd dat dus in dat ik toch vanalles ga verzinnen om toch weg te kunnen. Al is het maar een weekend. Ik laat me zomaar niet uit het veld slaan door die stomme kanker. Dus dat is mijn huiswerk de komende dagen, internet afstruinen voor een leuk (paas)weekend weg.

Na dit zware gesprek zijn we even thuis gaan eten. Zo fijn dat dit dus gewoon kan nu het in Tilburg is. Dat je niet verplicht bent om in het ziekenhuis te eten tot de volgende afspraak 1,5 uur later. Dit was dus de CT-scan. Ik wist eigenlijk goed wat er moest gebeuren maar door dat gesprek was ik gewoon zo van de wap. Dus was ik ook de puntjes vergeten die gezet gingen worden. Toen de assistent de uitleg gaf dacht ik "ohja, dat moest ook nog". Waarop mijn volgende vraag was: "Dit gebeurd met watervaste stift toch?", "Nee mevrouw, dit zijn echte tattoeage-puntjes. Deze gaan er nooit meer af". Dat kon er ook nog wel bij!!! Zij hebben deze puntjes nodig om mij steeds voor die bestralingen precies goed, om de millimeter nauwkeurig, onder dat bestralingsapparaat te leggen. Eenmaal tijdens de scan had ik ongelooflijke buikpijn omdat mijn blaas zo vol was. Waar je wederom met je onderlichaam ontbloot op ligt. Daar probeer ik mezelf iedere keer maar weer overheen te zetten want daar ben ik voorlopig nog niet vanaf. Maar goed toen de scan eindelijk klaar was mocht ik snel naar het toilet en daarna kwam het hoor. Met naald en inkt, "het voelt als een speldenprikje mevrouw". Nou mijn tattoeages laten zetten waren niet bepaald fijn maar dit helemaal niet. Dit ligt waarschijnlijk ook aan de plek en de situatie natuurlijk. Dus vanaf nu ga ik door het leven met een inieminiepuntje midden in mijn schaamstreek, net onder mijn borstbeen en op beide heupen. Gelukkig zijn ze echt zooo klein! Maar toch voor het leven getekend. Ik was al ver met het bedenken van mijn nieuwe tattooage maar ik had toch iets anders in mijn hoofd dan deze 4 puntjes ;) Maar goed, wederom... Accepteren dan maar!?

Het was weer een lange tijd geleden maar vandaag was echt weer een grote waas.. Vanavond ben ik lekker gaan hardlopen, even rust creeeren in mijn hoofd. Voorbereiden op wat komen gaat. Conditie opbouwen om zo fit mogelijk het volgende traject in te gaan. Voor nu, weltrusten.

Viva la vida!

Liefs Nicole