Een paar maanden nadat ik onder het mes had gelegen en er een stoma was aangelegd, was ik er wel aan gewend, dacht ik.
Nu ben ik inmiddels ruim een half jaar verder en begint het anders aan te voelen. Het zou met de tijd “gewoner“ worden, had ik ingeschat. Ik dacht dat ik er al aangewend wás en dat het al gewoon was geworden maar dat gevoel neemt juist af. Steeds meer ga ik me ergeren en het soms vervelend vinden. Het onverwachte bewegen van mijn stoma dat ik opmerk, te pas en te onpas. Ik zie niet meer alleen maar de voordelen. Van het feit dat het letterlijk en figuurlijk mijn leven heeft gered ben ik me heel goed bewust. Alleen verdwijnt ook dit langzaam naar de achtergrond. Misschien pas ik me toch niet zo gemakkelijk aan aan mijn nieuwe accessoire als ik had gehoopt en gedacht. Is het de overlevingsmodus? Het schild wat ik had en wat nu op steeds meer en andere aspecten in mijn leven wegvalt? Is na de angst om mijn kids zonder hun moeder achter te moeten laten, nu mijn stoma aan de beurt? De verwerking? Het gaat zo razendsnel allemaal. Elke week een nieuw thema?
Douchen zonder zakje bijvoorbeeld. Het lijkt niet te wennen. Het is goed voor je huid om even wat langer dan een paar minuten geen zakje op je huid geplakt te hebben. Zodat de huid even kan luchten en ademen. Onder de douche spoelt het ”roosje” ook goed schoon en kunnen eventuele lijmresten van het zakje makkelijk van je buik afspoelen. Toch vind ik dat nog het meest rare. Als ik dan zo naar beneden kijk zie ik een uitstulping op mijn buik. Die er van nature niet hoort, het rijmt blijkbaar nog niet in mijn hoofd. Op een of andere manier ben ik ook bang dat ik tijdens het wassen het roosje eraf wrijf. Wat natuurlijk helemaal niet kan maar het voelt niet natuurlijk. Ik ben op een of andere manier zo alert. Nog niet gewend aan de nieuwe situatie, accessoire. Mijn nieuwe lijf.
Tijdens de sneeuwkou vorige week voelde ik gewoon soms mijn stoma trekken als ik buiten stond. Ik voel hem dan bewegen en dat voelt alsof iets of iemand eraan trekt, niet fijn. Naar mijn gevoel reageert hij op de kou lijkt wel. Als ik plas voel ik overigens een hele warme gloed over mijn buik glijden. Alsof ik in mijn broek plas of uh over mijn onderbuik… Heel apart! Af en toe check ik gewoon even of ik niet lek. Voordeel is wel dat ik altijd een warme kruik bij me heb ;)
Voordat ik een stoma had was ik een “halve buikslaper.’” Mijn linkse been omhoog, mijn rechtse been gestrekt. Zo lig ik dus half op mijn buik, voornamelijk rechts. Dit is nu dus precies de plek waar mijn stoma zich bevind. Het kan nog steeds hoor. Althans sinds de laatste weken voelt dit weer helemaal oké en ga ik zo liggen zonder erover na te denken. Alleen voelt het anders. Doordat ik mijn stoma min of meer in m’n matras druk voel ik elke beweging die mijn stoma maakt des te beter. Ook het afgeven van urine. Ik voel het stromen en dat voelt gek.
Voor de nacht mijn stoma aankoppelen aan de nachtzak met slang van 1,35 meter. In deze tijd van het jaar een ‘koude’ slang die constant, heel vervelend tegen je bovenbeen aan komt. Volgt je waar je ook gaat in bed. Als ik dan tegen mijn verwarming (mijn man) aan wil kruipen aan de andere kant van het bed wordt ik "teruggetrokken". De slang is niet langer helaas. Echt top ook zo’n knisperend stomazakje met slang wanneer je spontaan intiem wil zijn enzo. Rollebollen is er niet meer bij want dan raak ik in de knoop. Nee zonder gein, ook hier irriteer ik me soms zwaar aan!
Ik ben er blijkbaar toch nog niet aan gewend. Door mijn overlevingsmodus heb ik me destijds snel aan kunnen passen. Dit was op dat moment ook nodig om door te kunnen gaan met mijn leven. Ik deed wat ik moest doen voor mezelf en mijn lijf. Door zo snel mogelijk zelf mijn stoma te verzorgen mocht ik naar huis en kon ik weer dingen ondernemen. Het maakt op dat moment niet uit of je dit doet met je verstand, doen wat je verteld is en logisch nadenken, als patiënt. Of dat je dit doet met je hart en alle emotie. Dat eerste werkte voor mij het simpelste en dat deed ik. Dat was het beste voor mezelf en mijn gezin. Niet te lang in dat hoekje blijven zitten huilen maar genieten! Het leven is veel te kort en te waardevol!
Zo denk ik er nog steeds over alleen nu komen toch die emoties langzaamaan tevoorschijn. Dat “verstand op 0 en gaan" is even van de baan. Ik kom er niet meer onderuit en dat hoeft eigenlijk ook niet meer. Er komt meer rust. Dus ik kom weer af en toe met beide benen op de grond te staan en wordt niet meer constant geleefd. Hoe gek het ook klinkt is dit ook weer wennen. Het is wennen als je hoort dat je kanker hebt maar daarna word je meegezogen in de malle molen van het ziekenhuis. De weken zijn volgepland zonder dat je er erg in hebt en je krijgt heel veel aandacht, waar je op dat moment eigenlijk helemaal geen tijd voor hebt. Dat is nu grotendeels weg, begrijpelijk ook hoor, terwijl je er nu wél tijd voor hebt. Je wordt niet meegezogen en geleefd. Nee nu krijg je jouw tijd terug en mag je het zelf weer doen. De touwtjes weer terug in eigen handen. Super fijn natuurlijk maar ook zeker niet makkelijk.
Tenslotte wat betreft mijn stoma…. Het ergste is, ik raak het nooit meer kwijt. Dat stoma met dat knisperende zakje, het verschonen, de slang, de nachtzak, die onverwachte bewegingen, die uitstulping, dat accessoire..
Roosje, ik noem haar Roosje. Roosje zal voor altijd bij me blijven. Ze is mijn redding, mijn heldin. Misschien moeten we uiteindelijk maar vriendinnen worden!? Maar voor nu is het zoals het is en mag ook dit gevoel er zijn. Alles komt goed! Zo niet? Dan toch!
Viva la Vida!
Liefs Nicole
Reactie plaatsen
Reacties