Je eigen sterfelijkheid

Sterven, sterfelijkheid van de mens. We krijgen er allemaal mee te maken.

Sommige van ons moeten helaas al vroeg in hun leven afscheid nemen van een dierbare en andere krijgen er pas mee te maken als ze wat ouder zijn. Maar je eigen sterfelijkheid. Daar had ik voordat ik ziek werd eigenlijk nog nooit over nagedacht. Op mijn 30e, als jonge moeder van twee kindjes van 3 en 5 jaar, werd ik geconfronteerd met mijn eigen sterfelijkheid.

In de afgelopen twee jaar heb ik twee maal de diagnose kanker ‘gekregen’. Twee maal ben ik door het oog van de naald gekropen. Twee maal heb ik de dood in de ogen gekeken. Het is niet niks. Nee het is heftig een super eng! Erover na ‘moeten’ denken.. Want dan komt het ineens héél dichtbij. Bedenken wat je gaat doen als ze zeggen dat de kanker uitgezaaid is en je niet meer te redden bent. Wat wil ik dan allemaal nog doen? Wat en wie is belangrijk?

Gelukkig is het zover nooit gekomen. Maar er zijn dagen, weken geweest dat het nog onzeker was. Geloof me dan spelen er in je hoofd allerlei scenario’s af. Ook al ben ik nu “genezen” of “kankervrij” hoe je het zeggen wilt. Voor mij voelt het niet als een zeker "iets". Het is geen garantie. ‘Niet goed geld terug’ of ‘omruilgarantie’ geld bij kanker niet helaas..

Tijdens de periodes van onzekerheid waren de kinderen de enigen waar ik aan kon denken. Het breekt mijn hart en elke vezel in mijn lichaam doet pijn bij de gedachten dat ik mijn kinderen zonder hun moeder achter zou moeten laten. Ik wil nog zoveel met ze doen, met ze meemaken, ze nog zo vaak tot in den treuren vertellen hoeveel ik van ze hou, ze verhalen vertellen over vroeger, herinneringen ophalen, ze van alles leren en meegeven over ons waardevolle leven. Hoe moet dat nou als ik er niet meer ben?

In de auto onderweg naar die belangrijke afspraak, de uitslag of het uitgezaaid zou zijn of niet, had ik het al helemaal gepland. Op een of andere vreemde zwevende manier, voelde ik me de rust zelf. Ik had bedacht dat ik een mooi kistje zou kopen voor de kinderen en er allerlei spulletjes in zou stoppen die voor mij heel waardevol zijn. Sieraden, quotes, foto’s, knuffeltjes. Brieven van mij aan hun voor de belangrijkste gebeurtenissen in hun leven. Zodat ik toch op een of andere manier door zou leven in hun leventjes.

Godzijdank was dit alles niet nodig en heb ik het kunnen ‘parkeren’. Ik heb het plan ergens ver weg verstopt, waar het hopelijk nooit meer uit hoeft. Op advies van de maatschappelijk werkster uit het ziekenhuis heb ik destijds, vlak na de operatie, een brief aan mijn kinderen geschreven. Deze is te lezen op mijn eigen website. Door de gevoelens en gedachten die ik toen had, op papier te zetten, heb ik een stukje kunnen verwerken. Dat deze brief klaarligt voor de kinderen “voor het geval dat” geeft mij rust.

Nu is de operatie inmiddels alweer een half jaar geleden en ben ik aan het verwerken en rouwen. Afscheid nemen van de oud ik, mijn lijf zoals het was en herstellen fysiek en mentaal. De angstgedachten om mijn kinderen niet te zien opgroeien en ze achter te moeten laten komt weer steeds vaker voorbij, in alle heftigheid. Het is echt mijn allergrootste angst! Herinneringen aan mijn zorgeloze kindertijd doen pijn. Ik probeer me voor te stellen hoe het voor mij zou hebben gevoeld vroeger als mijn veilige haven, mijn moeder ziek zou zijn geworden. Dat ik haar regelmatig zou hebben zien en horen huilen, verdriet zag hebben, zoals mijn kinderen mij vaak zien. Heel bewust ben ik hier juist open over maar het maakt mij heel kwetsbaar, ook tegenover de kinderen. Hoe zou dat voelen voor een kind? Dit gun ik ze helemaal niet. Ik gun ze die veilige, stabiele haven, die ik ook heb gehad.

Op dit moment voel ik heel erg de drang om meer over mezelf op te schrijven en vast te leggen. Een drang naar controle lijkt het wel. Over de lessen die ik uit het leven gehaald heb. Grotendeels ook na mijn diagnoses. Ik ben zo bang dat ik tijd tekort kom. Bang dat ze me niet goed kennen als ik ze al zo vroeg moet verlaten. Dat ze niet alles over me weten wat ze willen weten en het dan niet meer kunnen vragen. Bang dat als de kanker ooit terugkomt ik geen rust heb en/of tijd om dit in alle rust op te schrijven. Mijn herinneringen van vroeger als kind, met mijn man, toen de kindjes geboren werden en klein waren, simpele weetjes over mij, lievelingsliedjes noem het maar op.

Soms komt zelfs de gedachten in me op om liedjes voor mijn begrafenis uit te zoeken en op te schrijven. Het geeft een soort rust en controle als ik deze dingen voorbereid in mijn hoofd. Een van de weinige vormen van controle die je kunt hebben in dit soort situaties. Aangezien ik zo’n controlefreak ben, is dit dus precies wat ik moet doen denk ik. En daarna weer snel ergens ver weg verstoppen waar het hopelijk nooit meer uit hoeft!

Om mezelf die rust dus ook te geven heb ik een boek besteld. “Mam, vertel eens”. Dit is een boek wat normaal gesproken de kinderen kado geven aan hun moeder zodat hun moeder het boek in kan vullen en dan terug kan geven. Ik geef het in dit geval kado aan mezelf en ga alles op mijn gemak invullen. Hopelijk geeft het me de rust die ik zoek en bladeren ik het samen met de kinderen over 40 jaar nog eens door…

Viva la Vida!

Liefs Nicole