Onzekerheid

Oke, ik moet nu toch wel toegeven dat het me met de dag zwaarder gaat vallen. Ik weet niet zo goed of het de onzekerheid is, of het feit dat het nu pas door begint te dringen of juist een combinatie van beiden..

Ik merk dat mijn hoofd gewoon ontzettend vol zit. Ook al doe ik nagenoeg niets op een dag, 's avonds na het eten ben ik gesloopt. Het maalt toch constant in je hoofd, je haalt je allerlei scenario's in je hoofd, goede maar ook slechte. Je hoort en leest allerlei verhalen. Het kan gewoon alle kanten op. Al hoor je grotendeels slechte verhalen over deze k*tziekte. Maar ik probeer positief te blijven, ik laat me niet zomaar kisten. Ik bekijk het stapje voor stapje. Toch ben ik blij als ik bij het stapje ben waar ik meer duidelijkheid heb en we definitief een behandelplan vast kunnen stellen. 

Stiekem had ik er een beetje op gerekend vandaag telefoon te krijgen van het ziekenhuis, dat deze week het "voelonderzoek" plaats zou vinden. Dit is niet gebeurd dus dat valt me wel tegen. Wie weet kunnen ze het vrijdag na de MRI plannen maar ik weet niet of dat reeel is. Laten we het hopen! En anders volgende week. Mijn geduld wordt tenslotte nog niet genoeg op de proef gesteld ;)

Mijn kinderen lijken ook ergens "last" van te hebben, van elkaar momenteel. Ze maken constant ruzie samen. Waarschijnlijk voelen ze de spanning bij mij en weten ook zij hier niet mee om te gaan. Natuurlijk moet ik niet wegnemen dat ik zelf door de vermoeidheid en spanning niet zoveel kan hebben. Ik probeer dit zo min mogelijk te laten merken aan de kinderen. Zij kunnen er tenslotte ook niets aan doen en hebben er net zoals ik, niet omgevraagd. 

Na het nieuws, dat steeds meer mensen bereikt heeft, mede door mijn mijn blog natuurlijk. Ben ik vandaag weer  voor het eerst gaan werken en heb ik mijn zoontje naar school gebracht. Die eerste keren zijn toch wel heel ongemakkelijk. Je weet dat het moet en als je er eenmaal doorheen bent is het juist super fijn, mede doordat de meeste er vanaf weten.  Maar toch vraag je je af; wie kom je tegen, gaan ze vragen stellen, slaan ze een arm om je heen of misschien lopen ze wel met een boog om je heen en dan nog de emoties van jezelf en van anderen. Het is natuurlijk super fijn als je even je verhaal kwijt kan en je een knuffel krijgt. Maar daarna sluiten deze mensen het "onderwerp" weer af en gaan verder met hun leven en dat geld voor mij natuurlijk niet. Dit is geen verwijt, want hier heb ik mezelf ook jaren aan schuldig gemaakt. Alleen toen stond ik er ook niet bij stil, nu wel..

Zo, ik ben het weer eventjes kwijt.. Ik hou jullie op de hoogte!

Viva la Vida!

Liefs Nicole