Confronterend

Hoewel ik vanmorgen nog zei dat ik op het moment geen blog kon schrijven, ben ik het nu toch aan het doen. Ja daar kom ik weer aan hoor.... *Wil je het niet lezen? Klik dan rechtsbovenin op het kruisje*

Nee zonder grap, zo voel ik me wel regelmatig de laatste tijd. Het houd niet op. Bijna wekelijks heb ik wel weer iets nieuws, is het niet lichamelijk is het wel dat ik emotioneel tot een bepaald inzicht ben gekomen of er helemaal doorheen zit. Dat noemen ze verwerken, denk ik.

Soms heb ik het idee alsof ik een masker draag. Mensen zien mij lachen, met haar komt het wel goed. Zij zien niet dat ik me soms verstop voor de kinderen en alleen in bed lig te huilen. “De kanker is weg dus ze kan weer verder met haar leven”. Dat dacht en hoopte ik dus ook, maar helaas. Waar ik eerst heel open was naar iedereen sluit ik me nu soms een beetje af. Ik kies degene en het moment uit, waar en wanneer ik me open stel. Ik wil niet tegen iedereen het hele verhaal vertellen want mijn verhaal is niet meer te vertellen in een paar minuten. Dat masker is soms veel makkelijker dan het tonen van hetgeen wat je bezighoud op dit moment, angst en verdriet. Ik wil tenslotte niet die vrouw zijn die altijd iets te “zeuren” heeft. Waar mensen expres omheen lopen om het maar niet aan te hoeven horen. Die vrouw die kanker heeft gehad. Altijd serieuze en niet bepaald vrolijke verhalen. Vaak komen dan ook die tranen weer om de hoek kijken, dat wil ik niet! Soms heb ik daar geen zin in en zeg ik bewust niets of niet te veel. Om het leuk te houden, voor mezelf en voor een ander.

Toch beginnen of eindigen veel gesprekken die ik heb wél over mij. Het zit me ook allemaal zó hoog momenteel en ik wil er juist over praten, ik wil mijn ei kwijt. Advies, tips, inzichten van anderen waar ik misschien íets mee kan, ik sta óveral voor open. Want ik weet het nu gewoon even écht niet meer.. Ik wil geen medelijden. Ik wil begrip en steun. Ik verwacht niks, alleen dat mensen luisteren. Gelukkig vind ik dat ook maar niet altijd zonder schuldgevoel. Maar ja het is wat het is, ik kan mijn leven na kanker niet mooier maken dan het is.

Boos ben ik ook vaker, op mijn lichaam die niet meewerkt. Niet doet wat ik wil. Boos op die k*t kanker en álle gevolgen van dien. Sterker nog, misschien wel het meeste op de gevolgen. Alle boeken die ik (spreekwoordelijk) in de kast heb gezet zijn er állemaal weer uitgevallen. Alles waar ik over heb geblogd en dacht enigszins een plekje te hebben gegeven, komen terug. Het is een cirkel en ik wil eruit! Maar ik krijg deze op dit moment niet doorbroken.

Vikki, de jongste zit sinds vorige week op school en ik werk 15 uur per week, 2 dagen van 5 uur op kantoor en 5 uur verspreid over drie dagen thuis. Dan zou je een lekker rustig leventje moeten leiden zou je zeggen. Waarom heb ik dat niet dan? Vraag ik mezelf af. Voor me gevoel ben ik een bokswedstrijd aan het spelen en krijg ik zoveel te incasseren, bijna knock-out.

De slaapkamers hier in huis waren bijna vier weken niet gepoetst, de bedden niet verschoond, de badkamer af en toe met de franse slag. De benedenverdieping is na 1,5 week ook wel weer toe aan een poetsbeurt. Ja ik zet poetsen niet meer op prioriteit nummero 1, leuke dingen doen met de mensen waar ik van hou zijn zoveel belangrijker! Maar de balans klopt niet. Ik jongleer met drie ballen, de bal van de zorg voor de kinderen blijft omhoog, af en toe verdwaald ‘ie wat en ben ik wat prikkelbaarder dan normaal. Maar opzich kan ik die goed omhoog houden. Die van mijn werk en het huishouden wisselen elkaar af. Soms valt de ene omlaag en soms de andere. Ik krijg het momenteel gewoon niet bol gewerkt allemaal. En ja, mensen kunnen me helpen, dat klopt. Dan is mijn huis schoner maar baal ik nóg meer van mezelf en het neemt de frustratie niet weg, die neemt juist toe. Want ik heb het dan nog steeds niet zélf gedaan.

Het gaat niet meer vooruit, zoals het een paar maanden geleden wel ging. Het gaat achteruit, lichamelijk én emotioneel. Steeds meer tranen vloeien, de slechte dagen gaan weer overheersen in plaats van de goede. Ik ben bang, bang voor mijn welzijn, voor wat komen gaat, welke kant gaat het op. Blijven de klachten die ik nu heb, gaan ze weg, worden ze minder, wordt het ooit beter, worden het er meer? Ik voel me godverdomme wel een oud wijf!

Als ik wakker word en op mijn buik draai voel ik dat mijn blaas waarschijnlijk redelijk vol zit, ik moet dus naar de toilet. Dus sta ik op en voel meteen mijn zwakke, pijnlijke voeten en benen. Het oedeem is minder dan de avond ervoor gelukkig. Snel naar het toilet om te plassen. Rechtzittend en hard drukkend komt er naar mijn idee niet echt veel uit. Ik had net het gevoel dat er meer in zat. Wanneer ik helemaal naar voren hang volgt de rest van de blaasinhoud. Vervolgens weer rechtzittend volgt er nog wat en dan kan ik er wel vanuit gaan dat hij ver geleegd is. Nog even op de weegschaal en ja hoor weer 2 kg erbij sinds een paar weken geleden. Is dat allemaal vocht? Als ik aangekleed ben en mijn sportkleding heb aangetrokken om te gaan hardlopen ga ik nog even naar de toilet en volgt er nog flink wat blaasinhoud. Dan heb ik mijn best wel gedaan en blijft de blaasontsteking weg hoop ik!

Wanneer ik de kids heb aangekleed en eten gegeven komt ik erachter dat ik mijn “oedeem-broekje” vergeten ben aan te doen. Shit, weer terug naar boven, au au mijn benen. Als oma boven is, gaat ze zitten en wil ze haar veters los maken dus bukt ze voorover. Ik kan net een stukje losmaken en moet dan echt terug omhoog komen, mijn buik en benen zijn te dik, vol met vocht, het wringt en voelt niet fijn. Dan maar mijn voet op mijn knie om de veters los te maken toch. Denk je dat dit lukt zonder mijn been met mijn hand vast te pakken en op mijn knie te leggen? Ik kan nog maar amper met mijn benen over elkaar zitten, zoals vrouwen zitten weetje wel. Mijn benen zijn zo opgezwollen dat mijn bovenste been er gewoon vanaf schuift. Dan kan ik al janken en ben ik goed en wel een uur wakker. Zooooo frustrerend. Is dit nu mijn leven?

De reden dat ik deze blog niet wilde schrijven, is omdat het te confronterend is. Ik weet dat het écht is, maar als je het opschrijft word alles nóg echter. Weglopen en je kop in het zand steken heeft uiteindelijk geen zin, dat weet ik. Maar soms is het wel de makkelijkste weg en geeft het tijdelijk wat meer rust en ademruimte.
Misschien dat ik de rest van de dag een andere keer nog opschrijf, misschien ook niet. De helft van wat ik wilde schrijven ben ik volgens mij vergeten. Pfff wat zou ik graag weer in balans zijn..

Voor nu ga ik de lat weer wat lager leggen, mezelf koest houden en mezelf verstoppen onder een dekentje. Morgen is er weer een dag. Hopelijk een betere dan vandaag!

Ps. Had ik ook maar zo'n kruisje, rechtsbovenin.

Viva la Vida!

Liefs Nicole