Diep dal

Sjeezus.. Ik heb net mijn vorige blog terug zitten lezen, genaamd "confronterend". Die titel is zéker op zijn plaats. Op dat moment schreef ik gewoon van me af.

Nu besef ik dat ik echt in een diep dal zat en me totáál geen raad wist met mijn gevoel én mijn leven.

De blog is inmiddels bijna twee maanden geleden en in deze twee maanden is er best veel gebeurd. Ten eerste ben ik (godzijdank) langzaamaan dat dal uit aan het klimmen. Na mijn vorige blog zijn er bij meerdere mensen alarmbellen afgegaan en dit hebben zij ook naar mij ge-uit. Dankjewel hiervoor lieve mensen! Fijn die sociale controle op deze manier :) Daardoor ben ik dus terechtgekomen bij de Oncologische Revalidatie bij het Libra. Hierover vertel ik zometeen meer. Ik zal eerst even verdergaan bij het punt waar ik mijn vorige blog gestopt ben.

Uiteindelijk heb ik na veel moeite die ochtend, nog op tijd voor de kids naar school moesten, het oedeem-broekje aangekregen. Ik was best moe van alle kracht een energie die ik daarvoor heb moeten gebruiken. Vervolgens de kids naar school gebracht en ik ben gaan hardlopen. Eenmaal op het fietspad achter ons huis begonnen met een minuut wandelen en daarna een minuut hardlopen, met de app van Evy. Op het moment dat ik begon met hardlopen voelde mijn blaas meteen heel vreemd. Ik kreeg weliswaar het gevoel dat ik moet plassen. Als je dit ruim een half jaar niet gevoeld hebt, kan ik je vertellen dat dat héél vreemd is. De zwaartekracht doet natuurlijk zijn werk. Maar ik dacht "kom op, éven doorzetten". Na nog geen halve minuut begonnen mijn benen en voeten te tintelen en te verzuren. Ik ben er direct mee gekapt. Dit was niet het moment, ik kan het nu niet, ik ben er nog niet aan toe en mijn lichaam al helemáál niet geeft het aan. Het begon te regenen en huilend, langzaam wandelend ben ik richting huis gegaan.

Thuis heb ik me gestort op het inpakken van de sinterklaascadeautjes. Boven ben ik de tassen met cadeautjes gaan halen en beneden op de eettafel ben ik gaan inpakken. Hoe langer ik stond en hoe vaker ik op en neer de trap op liep, om cadeautjes boven te halen en te brengen, kwam ik mezelf tegen. Mijn benen voelden steeds zwaarder aan en na twee trappen stond ik boven een minuut te hijgen om weer op adem te komen. Met mijn 31 levensjaren, hoe dan? Tijdens het inpakken heb ik meerdere malen een pauze moeten nemen omdat mijn onderrug verschrikkelijk zeer deed en mijn voeten door het"lange" staan begonnen te zwellen en pijnlijk werden.

Een dag later had ik een heftig gesprek met de fysio, terwijl ze mijn oedeem aan het wegmasseren was. Dit gebeurt sinds september wekelijks, zodoende is het redelijk stabiel gebleven tot begin december dus. Toen werd het wekelijks meer en kreeg ik er steeds meer hinder van. Ik heb een half uur liggen janken en snikken op de behandelbank. Ik moest het echt onder ogen komen. Het kon niet langer, ik moet hulp gaan zoeken, ik moet gaan revalideren.

Deze dag was de druppel. Het werd me langzaamaan duidelijk (gemaakt). Mijn lichaam was nog láng niet waar het was voor de operatie. Mijn lichaam was nog láng niet waar ik wilde dat het was. Mijn verwachtingen waren véél te hoog. Mijn lichaam gaf signalen af en daar móést ik naar luisteren. Ik liep vast. Op alle vlakken in mijn leven. Emotioneel was ik een hoopje, mijn kracht en conditie was bout, mijn huishouden liep niet, mijn lichaam ging steeds meer mankeren en ik wist er totaal geen raad mee. Letterlijk héél mijn leven stond op zijn kop. NIETS maar dan ook NIETS was meer wat het was. Ik moest op alle gebieden concessies doen en dan is er niéts uitgezonderd.

Maanden heb ik me 1000% gericht op werken. Want als ik weer mijn 24 uur werk, val ik niemand lastig, voor mijn gevoel. Én is mijn leven weer zo normaal mogelijk, dacht ik. Ondertussen vergat ik, dat daardoor mijn huishouden (schoonmaakwerkzaamheden) op zijn gat kwam te liggen. Mijn lichaam steeds meer ging mankeren en ik het emotioneel eigenlijk allemaal nog niet aan kon. Ik werkte harder om alle ballen hoog te houden dan vóór de diagnose. En alsnóg kon ik de ballen niet hoog houden, zaten er te weinig uren in een dag en te weinig dagen in een week. Ik heb het maanden zelf geprobeerd maar het lukt me niet alleen. Er komt teveel bij kijken waar ik niet mee om weet te gaan. 

Bij het revalidatieprogramma krijg je hulp van verschillende professionals waaronder een fysiotherapeut, bewegingsagoog, ergotherapeut, psycholoog of maatschappelijk werker. Dit doe je samen met maximaal 11 andere (ex) kankerpatienten, 12 weken lang, drie dagdelen per week. 

Wat zie ik hier tegenop! Wéét terug naar het patiënt zijn! Ik weet dat dit het beste is wat ik kan doen op dit moment. Van velen hoor ik dat je er beter uitkomt. Na een doorverwijzing van de huisarts volgt er al snel een gesprek met de revalidatie-arts van het Libra. Ook déze arts geeft aan dat ik, met al mijn struggles en het plaatje leven-compleet-op-zijn-kop, rijp ben voor deze revalidatie. Ik, als 31 jarige gezonde vrouw. Ik kan het nog steeds niet geloven? Wat een tranen heeft dit me gekost. Deze bewustwording en acceptatie.

12 weken lang, niet werken maar 100% gericht op mezelf, geconfronteerd worden met kanker. Erover praten, sporten, zwemmen, op zoek naar de nieuwe ik, mijn nieuwe leven met alle aanpassingen van dien. Daarmee leren leven, verwerken en accepteren, met 11 onbekende mensen. Way uit mijn comfortzone! Maar ik ga ervoor, ik heb geen keus. Mijn leven accepteren zoals het nu is wil ik niet. Dus dan is de keuze "makkelijk" gemaakt.

Voor mijn gevoel begin ik aan een nieuw schooljaar. Want ik hou niet van sporten, ik hou niet van spelletjes (basketballen, hockeyen, voetballen) in een gymzaal, net zoals vroeger op school. Ik wil niet persé over kanker en mijn verhaal praten wanneer daarvoor een afspraak gepland staat met de psycholoog met allemaal wildvreemde mensen. Deze gedachten zijn een beetje puberaal misschien, je kont tegen de krib gooien, de ontkenningsfase. Maar diep van binnen weet ik écht wel dat dit goed voor me gaat zijn.

Want imiddels heb ik mezelf wat beter leren kennen en is het misschien wel beter dat ik er júist zo mee geconfronteerd word. Ik geloof zelfs dat ik het de afgelopen tijd geprobeerd heb weg te duwen. We doen gewoon alsof het er niet is, dan is het er niet. Zó werkt dat toch!? Op de korte termijn wel ja, maar niet op de lange termijn ben ik achtergekomen.

Die twee weken heb ik mijn kop amper buiten gestoken als het niet hoefde. Daar waren ze dan, de tranen waar ik eigenlijk zolang op had gewacht en die ik al véél eerder had verwacht. Dan zijn ze daar eindelijk en dan maak ik me toch weer druk. Ik word toch niet depressief ofzo? Na een spoed gesprek met de maatschappelijk werkster heb ik me erbij neergelegd. Ik mag verdrietig zijn, ik mag huilen, ik mag me echt wel even verstoppen onder een dekentje en lekker thuis blijven en NIKS doen. Na alles wat er gebeurd is afgelopen jaar geeft dit niet direct reden tot zorg. Zo is het nú gewoon even en dat zal mijn emotionele ik en mijn lichaam wel even nodig hebben. En weetje wat? Ze had helemaal gelijk! 

Het revalidatietraject gaat me helpen om weer de beste versie van mezelf te worden. Maar oh wat ik zou graag alle behandelingen (operatie en bestralingen) over willen doen, als ik dit, deze nasleep en je leven weer oppakken na kanker, over mocht slaan. Want damn wat is dit zwaar!

Viva la Vida!

Liefs Nicole