Aftellen

Het aftellen is begonnen. Zondagmiddag om 14.00 uur moet ik binnen zijn in het Catharina ziekenhuis te Eindhoven. D-Day! Morgen kan ik de verpleging bellen om te vragen of ik een eenpersoonskamer krijg of dat ik met meerdere mensen op de kamer kom te liggen.

Uiteraard hoop ik op een eenpersoonskamer. De reden dat ik zo vroeg binnen moet zijn is om bloed te prikken, om alles nogmaals te checken en zodat ze alvast bloed kunnen regelen, indien nodig tijdens de operatie. Ook worden er steunkousen aangemeten, deze dien ik zes weken te dragen. Er wordt ook tijd gemaakt om kennis te maken met de verpleegkundigen en nog het een en ander door te spreken. Naar verwachting zal ik 4 tot 6 dagen in het ziekenhuis moeten blijven.

Maandagochtend om 10.30 uur is het dan eindelijk zover. De katheters worden geplaatst als ik onder narcose ben, dus daar heb ik helemaal vrede mee. De operatie zal 4 uur duren en ze verwachten nog een uur of twee uitslapen dus ik verwacht dat ik er die dag bij zal lopen als een zombie. Dinsdag na een goede nachtrust zal ik weer op planeet aarde te vinden zijn. Op dit moment heb ik er bijna zin in. Eindelijk van de pijn af die ik momenteel heb, waarschijnlijk komt daar weer een andere/nieuwe pijn voor terug, maar toch. En natuurlijk hoofdzaak: hopelijk ben ik van de kanker af! De patholoog onderzoekt alles wat uit mijn lichaam gehaald wordt nog grondig en daarvan krijgen wij een week later de uitslag. Dat gaat dus de rest van aankomende maanden bepalen. Meteen weer rete-spannend! 

Vanmorgen pakte ik de anticonceptiepil. Ik besefte me dat dit een van de laatste zullen zijn. Ze hoeven in ieder geval niet ingepakt te worden voor aanstaande zondag. Gek eigenlijk he!? Geen menstruatie meer.. Nooit meer! Net na de operatie denk ik nog wel maar daarna zal het basta zijn. Dat is dan toch wel een voordeel hoor! Mijn eierstokken blijven wel zitten dus ik ga niet in de overgang. Helaas zorgen die ervoor dat eventuele klachten zoals stemmingswisselingen, hoofdpijn en rugpijn wel aanwezig blijven. Buiten het feit dat het emotioneel gezien ook een afscheid zal zijn als mijn baarmoeder eruit gehaald is. Probeer ik ook hier een voordeel in te zien. Het is wel een prettig gevoel dat je nooit meer bang hoeft te zijn om ongewenst zwanger te worden als je een keer je pil bent vergeten of een antibiotica kuurtje hebt gehad. Dus ook de condooms kunnen de deur uit, samen met alle maandverbandjes, inlegkruisjes en tampons.

Vanmiddag ben ik nog even naar het graf van mijn oma geweest. Ze is overleden toen ik 8 jaar was maar toch mis ik haar nog steeds. Ik vraag haar nog vaak om raad en advies en wil veel dingetjes , vooral deze grote dingen, even aan haar kwijt. Destijds heb ik van mijn tante die borstkanker had, de singel van 'Jan Smit - Lieve Oma' gekregen. Toen was mijn oma net een paar maanden overleden. Dit liedje is altijd heel speciaal geweest en gebleven voor mij. Mijn tante is een half jaar later helaas ook overleden. Maar dit nummer duikt dus de laatste weken zo vaak op. Als ik in de auto stap en de radio aanzet, of net als van de week als ik de radio aan zet en lekker wil gaan poetsen. Ineens hoor ik dan dit nummer. Ik ben geen zweverig type ofzo maar dan denk ik echt van dit kan geen toeval zijn!? Of het nu waar is of niet, voor mij voelt het fijn, dan zijn ze toch even bij mij. Vandaag ben ik dan ook mijn verhaal gaan doen en een kaarsje bij het graf van mijn oma en opa (die ik nooit heb gekend) aan gaan steken. Namens de kindjes heb ik 2 hartjes neergelegd. Alleen wist ik deze keer niet zo goed voor wie ik het kaarsje aan heb gestoken. Voor haar of voor mezelf...

Afgelopen week heb ik Vikki toch even verteld dat mama zondag in het ziekenhuis gaat slapen. Vikki zei "Mama thuis slapen en dan naar ziekenhuis?". Waarop ik zei "Nee, mama slaapt in het ziekenhuis". Vikki: "Nee mama thuis slapen en dan naar ziekenhuis". Ik zei nogmaals "Nee Vikki, mama moet in het ziekenhuis slapen. Mama moet beter worden. Vikki en Levi slapen met papa thuis". Daarna maakte ik kennis met de gevoelige, verdrietige Vikki. Deze zien wij niet zo vaak. De laatste dagen komt ze ook vaker knuffelen en krijg ik wat meer kusjes dan normaal. Ik ben heel benieuwd hoe het zal gaan met de kids zondag als ze mij in het ziekenhuis achter moeten laten. Maar ook met mezelf, dit zal even heftig zijn!

Tot op heden vallen de zenuwen nog mee, maar deze zullen ongetwijfeld wel komen. Voor morgenavond staat er een gezellig etentje en bioscoopje met een vriendin op de planning en zaterdag nog lekker shoppen met mijn moeder. Daarna zullen de zenuwen snel volgen verwacht ik ;)

Viva la Vida!

Liefs Nicole