Weer thuis

Vandaag is de operatie alweer een week geleden. De frequentie van mijn blogs is afgelopen week wat gedaald. Ik heb getwijfeld om sommige dingen te delen, aangezien het voor mijn gevoel nog dichterbij en persoonlijker wordt allemaal.

Maar ik kan het nou eenmaal niet mooier maken dan het is. Dus ga ik het ook niet onder stoelen op banken steken.

Sinds mijn laatste blog is er uiteraard weer veel gebeurd. Zoals ik schreef is de katheter eruit gehaald donderdagochtend maar helaas ligt mijn blaas nog in een diepe slaap en heeft 'ie dus niets uitgevoerd. Dus alle urine blijft gewoon in mijn blaas aanwezig. Die avond kwamen er twee ex-collega'tjes op bezoek, zou super gezellig zijn maar ik had zo'n pijn. Ik voelde zo'n druk, ik was ervan overtuigd dat mijn ontlasting dwars zat. Na het korte bezoek heb ik direct de verpleegkundige gepiept en wat bleek, zat er een dikke liter urine in mijn blaas. Veelste veel eigenlijk! Dus wederom.... Katheter er weer in. Dat heerlijke gevoel om zonder "urine-tasje" rond te lopen en kunnen draaien in bed was dus van korte duur.

Vrijdag had ik een super goede dag, ben fijn gedoucht door de verpleegkundige. Lekker genant ook, om daar poedelnaakt op een krukje onder de douch te zitten met een knappe verpleegkundige van jouw leeftijd die je overal wast. Maar goed super dat ze er zijn want ik was haar toch heel dankbaar dat ze lekker mijn haren heeft gewassen en ik schoon in mijn nieuwe nachthemd kon schieten. Na de onderneming "douchen" heb ik overigens weer een uurtje nodig gehad om bij te komen. Onvoorstelbaar dat me dat zoveel energie kost. Douchen, wat je normaal even tussendoor doet en je binnen 15 minuten weer aangekleed, opgemaakt en wel paraat staat. Nu had ik mezelf niet eens zelf aangekleed 😅 Die middag heb ik nog een paar keer over de gang gewandeld. Ondanks mijn blaas en de ontlasting ging het prima. Dus het zag er echt naar uit dat ik zaterdag naar huis mocht.

Zaterdagochtend werd al heel vroeg de katheter eruit gehaald en ik had tot half 11 in de ochtend om zelfstandig te plassen. Toen rond 9 uur de arts zijn ronde deed en bleek dat er helaas nog niks vanzelf op gang was gekomen kwam het zelf katheteriseren aan de orde. Iets waar ik al wel vaker van had gehoord afgelopen weken, maar waar ik gigantisch tegenop zag. Afgelopen dagen werd ik alleen al super misselijk van die bengelende slang tussen mijn benen. Maar goed het was of die hele katheter (inclusief bengelende slag tussen mijn benen) mee naar huis of zelf katheteriseren. Anders mocht ik helemaal niet naar huis. Dus ja, dan is de keus toch makkelijk gemaakt. Het werd zelf katheteriseren. Maar de ontlasting was ook nog niet op gang dus daar kwam weer een klysma aan, een met slang deze keer. Wat een ochtend.. Ze zeggen dat je na de bevalling geen schaamte meer kent maar het kan nog erger, geloof me! Gelukkig werkte de klysma als een tierelier. Toen over naar het leren van zelf katheterisatie. Nou over genant gesproken, dan is dit het toppunt. Ditmaal was het een oudere verpleegkundige, wat ik stiekem wel prettig vond. Dan ga je even samen op bed zitten om je plasgaatje te zoeken MET EEN SPIEGEL voor je geslachtsdeel en daar een soort hol buisje in te duwen zodat je urine eruit komt lopen. Nou geweldig echt, alle schaamte opzij hoor! Maar goed je moet iets, je wil toch naar huis, dan nemen we dat maar voor lief. Na een keer zelf oefenen en controle was het in orde en mocht ik naar huis. YESSSSSS!!!

Voordat Stefan en mama op het ziekenhuis aankwamen zat ik al helemaal aangekleed met haar in de plooi klaar voor vertrek. Helaas duurde het nog 2 uur voordat alle formulieren en recepten in orde waren en we konden gaan. De reis naar huis vond ik doodeng. Het waaide super hard, je voelde de auto gewoon heen en weer gaan. Ook alle prikkels van buiten, de radio, Stefan en mama die vragen of het wel goed gaat, het onbekende gevoel in je buik. Ik vond het echt heftig.

Thuis aangekomen ging het buiten de vermoeidheid eigenlijk wel goed. Lekker nasi gegeten, beter dan dat ziekenhuis-voedsel. Levi heeft tijdens mijn ziekenhuis-opname helemaal niet thuis geslapen maar bij opa en oma. Dit is zijn manier van verwerken denk ik. Maar toen ik thuis kwam zou hij weer lekker bij mama "logeren". In tegenstelling tot Levi heeft Vikki niet echt in de gaten wat er nu met mij gebeurd is. Ze was dus ook totaal niet voorzichtig rondom mijn buik. Omdat ze wel weet dat mama pijn heeft en de dokter mama geholpen heeft. Hebben we besloten om de wond maar te laten zien zodat ze weet waarom en waar het zeer doet. En waarom ze voorzichtig moet doen uiteraard. Dit heeft best wat indruk gemaakt bij haar. Ze vraagt meerdere malen per dag "mama laat jou auw is zien op je buik?". Na een paar seconde trekt ze dan een raar gezicht en zegt ze "doe maar weg weer jou auw". Dan moet mijn trui dus weer naar beneden. Maar sindsdien is ze wel een stuk voorzichtiger! Levi reageerde iets minder na het zien van de wond. Hij wilde dus ineens niet meer bij mama slapen maar weer bij opa en oma. Wat bleek; hij is zo bang om mij pijn te doen tijdens het draaien in bed. Dit is echt het allerlaatste wat ik had verwacht, dit breekt je wel even. Levi en ik zijn altijd twee handen op een buik. Hij doet niets liever dan logeren bij mama, daarvoor haalt hij allerlei trucs en smoesjes uit de kast. En dan wil hij ineens niet meer.. We hebben het nog een nachtje uitgesteld maar vannacht heeft hij dan toch bij mij geslapen, met een voedingskussen tussen ons in ter bescherming 😉 Werkt helemaal prima!

Maar poehhh wat een frustratie en emotie. De achtbaan gaat steeds harder lijkt wel. Dan denk je, tof eindelijk thuis. Maar nu begint het pas. Vier keer per dag katheteriseren, op de wc gaan zitten en niet kunnen plassen, "gaat mijn blaas het nog wel doen?" denk ik dan. Het blijkt dat dit weken kan duren voordat de blaas zich hervat. Ik vond afgelopen dagen al lang maar goed. Deze informatie laten we langzaamaan weer bezinken. Ook het verwerken begint nu merk ik. Als ik 's middags als ik ga dutten nog wat rondkijk op onze slaapkamer en de foto's van de kids en van ons gezin zie. Dan krijg ik meteen een brok in mijn keel en stromen de tranen, zelfs nu ik dit typ is het weer zover. Je beseft dat je altijd alles maar voor lief hebt genomen. Het is normaal geweest dat je gezond bent en dat alles in je lichaam het maar gewoon doet zoals jij dat wilt. Nu ervaar ik dat dit niet zo is. Dit is natuurlijk heel normaal in deze situatie maar het komt toch allemaal wel hard aan kan ik je vertellen. Daar gaan we nu dan ook mee aan de slag, totdat het nieuwe "project" zich weer aandient. 

Woensdagmiddag krijg ik telefoon van de arts en dus ook de uitslag van de patholoog. Dit gaat de rest van mijn leven weer bepalen, want verder kijken dan eind van de week doe je nu niet meer. Worden het 3 inwendige bestralingen of 25 uitwendige met een beetje chemo. Het is tenslotte maar een klein verschilletje toch 😉

Mijn hart is weer gelucht. Hopelijk kan ik in mijn volgende blog schrijven dat het einde in zicht is. Maar ik houd rekening met het ergste. We willen uiteindelijk toch deze rotziekte verslaan!

Viva la Vida!

Liefs Nicole