Leven en laten leven

Waar ik dacht dat heel het “kanker-gebeuren” op een gegeven moment minder zou worden. Heb ik nu het gevoel dat het me achterna loopt.

Zelf was ik enigszins in rustig vaarwater maar nu treft het juist me naasten. En mij dus óók, dus we hebben even een dipje…

Mijn moeder krijgt, aangezien ik nu rust heb, zelf ook de rust. Na allerlei klachten, iedere dag weer andere, die totaal geen verband hadden met elkaar. Bleek het gewoon stress te zijn. Alles komt er nu uit en het besef komt beetje bij beetje. “Het besef komt pas later” zeiden ze vaak tegen me tijdens het hele traject. Dat klopt helemaal kom ik nu achter. Terwijl iedereen nu denkt dat alles voorbij is, begint het echte verwerken en het besef juist pas. ‘Jezelf terugvinden’ zoals ze dat zo mooi zeggen. Soms vraag ik me sterk af of die ‘Nicole’ van voor de diagnose er nog wel is. Ik merk in het gewone leventje dat ik nu weer leid dat ik op heel veel vlakken anders ben, denk en reageer.

Noem even de driftbuien van Vikki. Voorheen wist ik meteen op datzelfde moment te reageren en actie te ondernemen. Nu sta ik te aarzelen en soms sta ik stiekem in een hoekje te huilen omdat ik niet meer weet wat te doen. Nooit gedacht dat mij dat ooit zou gebeuren! Misschien ook héél naïef hoor maar ik had gewoon altijd een methode in mijn hoofd hoe ik dat soort dingen met mijn kinderen op wilde lossen. Nu kan ik soms zo boos op mezelf worden van binnen, omdat ik niet reageer zoals ik altijd gedaan heb. Waarom lukt dat nu niet? Ja duh.. Na een gesprek met mijn maatschappelijk werkster is het heel helder geworden in mijn hoofd.

NU is het gewoon even zoals het NU is. Nu ben ik niet de ‘oh zo perfecte moeder’, die nooit snauwt tegen haar kinderen, die de opvoeding een makkie vind, altijd een schoon huis heeft, zich altijd sterk weet te houden en altijd vrolijk is. Het meeste van de tijd is het wel zo maar nu gewoon even niet. Ik probeer zoveel mogelijke leuke dingen met ze te doen, ze zo gezond mogelijk te laten eten, op tijd op bed te leggen en niet teveel schermtijd. Maar weet je, af en toe is het ook heel fijn om ze even een tablet in hun handen te geven, een bak chips en een beker ranja. Dan eten ze maar een keer wat minder ’s avonds, liggen er kruimels op de vloer en stof op de vensterbank. Zodat ik bijvoorbeeld ook even een boekje kan lezen, mijn favo tv-serie kan kijken of kan bloggen ;) Maar wij zijn ook maar gewone mensen en wij leven.. En in ons huis wordt geleefd. Als moeder heb je soms ook echt even wat eigen tijd en ruimte nodig en belangrijker nog, DAT MAG! Even niet streven naar het ideaal beeld want weetje.. Dat bestaat helemaal niet. Niemand is altijd vrolijk of altijd de perfecte moeder. Wat maakt het uit!? Nu komt ik erachter hoe héérlijk dat is. Leven en laten leven. Ik denk er sterk aan om dit voor altijd zo te blijven doen ;)

Zo ook met een sociaal leven. Tegenwoordig tel je pas mee als je een groot sociaal leven hebt en vrienden hebt die je al járen kent. Wat een bullshit. Ik heb nu wel gemerkt dat dat geen reet uitmaakt. Weet je wat belangrijk is? Dat er mensen zijn, ongeacht hoelang je ze kent, ongeacht hoe vaak je ze ziet, maar die er voor je zijn als je ze nodig hebt. Hoelang je elkaar kent is geen garantie voor een goede vriendschap, elkaar steunen en een lach en een traan samen delen wel. Zo heb ik veel steun ervaren uit onverwachte hoek. Een deel spreek of zie ik nu eigenlijk niet meer. Maar daar lig ik totaal niet wakker van. Ik ben ze juist dankbaar dat ze er toen toch voor me waren, dat hoefde ze niet te doen. Nu heb ik er geen ruzie of woorden mee, maar de vriendschap of hoe je het ook wilt noemen, is zoals ‘ie NU is. Prima toch!? En anders zoekt de een of de ander vanzelf weer contact. Het andere deel zie en spreek ik nog wél. Door deze ziekte zijn we dichter naar elkaar gegroeid en hebben we juist weer beter contact. Waar ik het voorheen bij wijze van voorschut vond om maar 20 man op je verjaardag te hebben staan. Vind ik het nu genieten! Dat zijn wel ‘de’ belangrijkste mensen in mijn leven, waar ik op kan bouwen (met nog een aantal waar we niet bij elkaar op de verjaardagen komen ;)). Ik heb liever 20 man op mijn verjaardag waarvan ik weet dat die er voor me zijn geweest door dik en dun in plaats van 50 waar ik niet van op aan kan. Dat kost je allemaal energie en waarvoor? Juist.

Zo dat was mijn pleidooi! Nee geintje. Voor mij een wijze levensles dat sowieso.. Maar om bij mijn dochter Vikki te blijven. Ze heeft naast driftbuien ook een sterke afkeer tegen het “poepen op de wc”. Mijn huisarts nam het niet zo serieus en het consultatiebureau gaf me wat tips over dat ze kan beginnen met poepen in de pamper op desnoods de deksel van de wc. God genade gaat dat al ruim een week prima. Maar hoe nu verder? Aangezien ze over een kleine 3 maandjes al naar school moet en nog steeds doodsbang is voor poepen op de wc voel ik de druk stijgen. Via via het een en ander te weten gekomen over de plas en poep poli. Na wat wikken en wegen zelf contact opgenomen met de poli. Wat blijkt, er is een reële kans dat ook dit (mede) kan komen door de gebeurtenissen van afgelopen tijd. Dus ze is doorverwezen en ik ben super blij dat iemand ons hierbij gaat helpen die weet wat ze doen. Maar ergens was het ook een fikse tegenvaller.

Ik weet dat het niet door mij zelf komt. Maar als ik die stomme kanker toch niet had gehad he!? Nadat ik vertelde hoe Vikki tijdens de ziekenhuisopnames zich best wel afkeerde van mij is misschien een soort “kinderpsycholoog” van het ziekenhuis gespecialiseerd in de oncologie ook niet geheel onverstandig. Pfff eik heb flink gejankt zeg deze week. Eerst mijn moeder en nu dit. En ik maar denken dat ze er weinig van meekreeg en er goed doorheen rolde. Misschien blijkt dat toch wel het geval te zijn maar voor nu vind ik het toch spannend allemaal. Ondanks dat ik mezelf niet helemaal top voel moeten we er toch doorheen met zijn allen! We hebben wederom geen keus. En dat komt ook wel goed hoor, want ik wil echt geen medelijden, hooguit begrip. Maar voor nu is het gewoon even KUT.

Daarom vertrekken mijn moeder en ik vrijdagochtend heerlijk met zijn tweeën naar Wenen. Even lekker genieten samen, dat hebben we echt nodig. Niet denken aan het “kanker-gebeuren” en alle gevolgen van dien. Ook al zullen daar vele woorden over vloeien maar dat geeft niets. We zijn er even écht uit, even geen mama, even tot mezelf proberen te komen.

Viva la Vida!

Liefs Nicole