Ook al was ik nog niet verder gekomen met mijn blogs over hoe het na de operatie allemaal is verlopen. Moet ik nu toch even wat kwijt...
Ondanks dat ik volop geniet van deze periode naar kerst, de kerstboom, de lichtjes en de velen kerstfilms. De verwerking kicks in, net als de corona lockdown. De situatie veranderd ineens héél snel, angst wordt gezaaid en de rust na de medische behandelingen en het WIA verhaal slaat toe. En ondertussen merk ik dat ik minder weerbaar ben. Ik schakel niet meer zo snel in onverwachte situaties, wat ik de maanden hiervoor wel makkelijk kon. Door de rust die valt komt er meer besef en ook meer angst. Dit heb ik de afgelopen weken heel goed gemerkt.
Door de lockdown die deze week werd aangekondigd werden me ineens drie dagen voor mezelf afgenomen. Drie dagen waarop de kids naar school zijn en ik tijd voor mezelf heb. Wat zijn nou drie dagen? Dat zijn er niet veel, dat weet ik ook wel. Maar die drie dagen had ik hard nodig, dagen waar ik op had gerekend en waar ik naar uitkeek. Even alleen zijn met mezelf, me gedachten. Vooral nu ik merkte dat ik meer angsten krijg, over de toekomst. Er steeds vaker beelden voorbij flitsen over wat er in de afgelopen maanden is gebeurd. Ik mezelf zie liggen in het ziekenhuis, op de OK, alsof ik als derde persoon als een soort vliegje vanuit boven naar beneden kijk. Dat maakt me een beetje bang. Het zal de verwerking wel zijn. De verwerking die welkom is maar tegelijkertijd ook niet. Ik wil namelijk niet verdrietig zijn, ook al weet ik dat het nodig is en mag... Het voelt niet fijn, het voelt niet mij, het voelt niet eigen. Misschien is het maar een dag, misschien zullen het dagen zijn. Maar het moet, het mag en het is nodig, praat ik mezelf in.
De corona tja, wat moet ik ervan denken. Ik heb een documentaire gezien en voel me ineens een marionet in een poppenhuis, samen met de rest van Nederland. Gaat het echt om geld? Wil ik wel gevaccineerd worden? Zijn de angsten die ons aangepraat worden wel terecht? Valt het coronavirus bij de meeste (95% van Nederland) wel mee? Is de lockdown wel terecht als je naar de wetenschap kijkt en de cijfers? Al maanden wil ik mezelf er niet mee bezig houden want ik denk dat ik dat er niet bij kan hebben. En dat doe ik dus ook niet. Uit interesse kijk ik toch de documentaire. Maar dit had ik misschien beter niet kunnen doen. Ik stop weer gauw mijn kop in het zand. Het is teveel nu en richt me op andere dingen.
De WIA uitkering is geregeld. Dit ging niet helemaal vlotjes. Ik had een afspraak op het kantoor van het UWV maar één minuut voor tijd werd ik gebeld door de arts dat ze niet op kantoor was. Niet goed gekeken in haar agenda. Serieus!? Het kon ook telefonisch alleen niet diezelfde dag. Ik gaf aan dat ik erop stond in verband met de zenuwen en ze had gelukkig nog een gaatje. Het gesprek verliep gelukkig wel soepel en ik werd afgekeurd voor 80%-100%. Beter nieuws kon ik niet krijgen. Krom hè? Nooit gedacht dat ik blij zou zijn met een afkeuring. Maar nu wel, ze geeft me alle tijd die ik nodig heb. De beslissing lag een week later binnen. Alles zwart op wit, helemaal top! Alleen gister kwam er een brief van UWV dat ik akkoord ben gegaan met uitstel van de beslissing omdat ze meer tijd nodig hebben. Nooit mee akkoord gegaan. Sterker nog, ik had de beslissing al binnen. Toch maar even gebeld en ze zoeken het uit en bellen maandag terug. Super professioneel allemaal maar goed. Het is wat het is. Brengt wel weer spanningen mee natuurlijk.
De lockdown brengt ook goede, of ja handige dingen. Tijd in huis, met de kids, met het gezin, klusjes in huis worden gedaan, er word weer een keer opgeruimd en gepoetst. Maanden zijn dit de laatste dingen op mijn lijstje geweest want ik heb áltijd wel iets leukers te doen. Zo heb ik mezelf leren leven, want elke dag kan de laatste zijn. In het ziekenhuis heb ik me namelijk nooit druk gemaakt of het wel schoon is in huis. Wel of ik wel vaak genoeg tijd heb genomen voor mezelf, onze kinderen en ons gezin, iets spontaans ben gaan doen met een vriendin in plaats van stug vast te houden aan mijn "strakke" huishoudschema. Maar tijdens de eerste dagen van de lockdown was dan ook meteen mijn huis aan de beurt. Toch ook wel genieten hoor zo'n schoon huis!
Onder het mom van afleiding zoeken ben ik bezig met een eigen amateurisme website. Vind het super leuk om te doen. Daarnaast vind ik het ook fijn en overzichtelijk om al mijn blogs op te plaatsen en mijn verhaal te doen. Door de tijd heen, sinds mijn diagnose, ontvang ik veel reacties op mijn blogs van lotgenoten. Die vaak nét de diagnose hebben gekregen en meer informatie willen, ervaringen willen lezen of foto's willen zien. Blijkbaar komen ze dan dus via Olijf of kanker.nl bij mij terecht en ik merk dat ik dat heel fijn vind. Het voelt goed om te luisteren en te helpen, althans dat probeer ik. Het geeft voldoening en je doet er leuke contacten mee op.
Ook won ik deze week een super leuke Christmas surprise box op Instagram. Je mocht invullen wie je deze gunde en ik heb mezelf ingevuld naar aanleiding van dit heftige jaar (en het jaar dáárvoor). En uiteindelijk nog gewonnen ook, echt su-per leuk! Zo dankbaar! Dat mijn ziekte en alle gebeurtenissen ook een keer in mijn voordeel zijn hè?!
Dankbaar ben ik voor ook alle verpleegkundigen en artsen die zo goed voor mij gezorgd hebben. Als bedankje nam ik afgelopen donderdag, toen ik toch bij het Catharina moest zijn voor de controle bij de stomaverpleegkundige, een lief kaartje mee voor de verpleegafdeling. En voor de artsen en verpleegkundigen op de polikliniek en kaartje met een doos bonbons. "Carpe f*cking diem!" staat op de kaartjes. Deze mensen hebben mij allemaal zo goed behandeld, zijn zo lief voor me geweest, hebben zo meegeleefd en mij geholpen waar ze konden. Ik denk zo vaak met een lach en een traan aan ze terug. Voor mij gevoel moest ik iets terug doen, iets kleins, met een blijk van waardering. Aan de reacties te zien was dit gelukt. Dat doet me zo goed!
Vandaag was het droog en ik voelde dat ik er even uit moest, die onrust pfff. Na een fijn rustig ochtendje met man en kids ging ik vanmiddag lekker wandelen met een vriendin. We begonnen met miezer maar eindigde met een fijn zonnetje die langzaam onderging. We kletsen, drinken koffie, eten brownie en hebben plezier. Wanneer ik thuis kom gaat mijn man onze bestelling tapa's halen en we smullen lekker samen met een wijntje erbij. Maar toch is daar weer die onrust.
Hoe kan het toch? Ik heb zo'n fijne dag. Buiten corona, zonder zorgen. Eigenlijk alles wat mijn hartje begeerd, we boffen zo met alles wat we wél kunnen en zijn gezond. En toch voel ik me zo niet fijn, onrustig, down, ik weet het niet. Inmiddels lig ik in bad voor me rust. Maar heb toch deze lap tekst getypt, in een ruk.
Morgen zondag 20 december geeft Nederland licht. Iets waar ik in de jaren hiervoor eigenlijk amper van had gehoord. Nu beleef en ervaar ik het des te meer. Ik zie er lichtelijk tegenop. De aandacht die er morgen aan zal worden besteed, wat natuurlijk super goed is, begrijp me niet verkeerd. Maar het is ook confronterend. Door de media zal het lastig worden om het te negeren dus ga ik er maar vol in mee en alles voelen en ervaren. Hopelijk lucht het op, net als deze lap tekst.
Keep you posted!
Viva la Vida!
Liefs Nicole
Reactie plaatsen
Reacties