Op je intuïtie een zandbak opstellen (deel 2)

De zandbaksessie met de speltherapeut van mijn dochter.

In dezelfde volgorde zoals ik de hoekjes had gemaakt, gingen we van het hoekje met ons als gezin met eigenlijk drie kindjes. Naar het hoekje aan de overkant, aan dezelfde zijde van het laddertje.

Hier had ik drie boompjes neergezet, daarvoor een klein luipaardje, ernaast vier schelpen (2 grotere en 2 kleinere), een prachtig klein fel roze, met steentjes beplakt schatkistje en nog een hele mooie schelp.

‘Wat staat hier?’ Voor mij was met name het luipaardje heel duidelijk. De leopard Nike sneakers die ik cadeau kreeg vlak voor de  eerste operatie, alle kleding en items in huis met luipaard print op dat moment, ik was en ben er dol op. Na mijn diagnose kwamen er ook veel quotes op mijn pad over dit krachtige dier. Toen ik er op dat moment aan terugdacht leek het wel magisch. Het is echt iets voor me gaan betekenen en overal dook wel iets op met luipaard print. Voor mij was het al snel helder. Het zien van de panterprint stond voor mijn strijdlust, kracht en moed die ik in me heb. Het hielp me door de lastige tijden waar ik me tijdens mijn diagnose in bevond. Uiteindelijk liet ik zelfs een tattoo met luipaard print zetten als reminder en soort “aandenken” aan hoe  krachtig ik kan zijn.

Daarachter stonden drie boompjes die ik ook al snel kon plaatsen voor mezelf. Want ook de natuur, wandelen in het bos, is veel voor me gaan betekenen tijdens mijn ziekteproces. Net zoals de losse mooie schelp, die symbool stond voor de zee, het water. Waar ik net zoals in het bos, mijn rust kan vinden. De vier schelpjes, mijn gezin, mijn basis. Tijdens het ziekteproces is voor mij zo duidelijk geworden wat écht belangrijk voor me is. Dat zijn alle bovenstaande dingen. My happy place! En dan nog het mooie roze kistje…

‘Moet hij open of dicht?’ vroeg Judith. Ik schrok eigenlijk van de vraag want het zette me direct aan het denken. Mijn eerste ingeving was dicht. Ik werd emotioneel. Het stond voor mijn leven denk ik. Alles wat ik heb meegemaakt. Mijn lijf, ikzelf. Dat is mijn grote schat waar ik me de afgelopen tijd maar al te bewust van ben geworden hoe kostbaar dat leven, dat lijf en ikzelf ben. Mijn leven. Mijn fundament. Alles wat ik nodig heb en wat me gelukkig maakt. Waar het kleine luipaardje naast stond te waken. Het bleef stromen, net zoals mijn tranen….

Schuin tegenover, aan de andere kant van het laddertje, tegenover ons eigen gezin stond een lief schattig roze vogelhuisje. Mijn ouderlijk huis, met een groot stuk mos ernaast. Mijn basis en opvoeding die mijn ouders me hebben meegegeven. En voor het huisje lagen twee schelpjes, een witte en een zwarte. Weer voel ik van alles stromen en word ik emotioneel. Eigenlijk heb ik namelijk een oudere broer Marc, vertel ik. Mijn moeder is van hem bevallen terwijl ze wisten dat hij het niet ging redden. Hij heeft uiteindelijk maar een kwartiertje geleefd. Dit heb ik van kind af aan geweten maar toch raakte het me ineens heel diep en voel ik verdriet. Als enig kind heb ik me toch altijd soort van eenzaam gevoeld en vroeger wilde ik niets liever dan een broertje of zusje. Zo bizar wat er allemaal duidelijk word, welke verschillende thema’s er boven komen drijven in een ogenschijnlijk simpele zandbak. Ongelooflijk!

In het midden, onder het laddertje had ik een blauw meer gegraven en er één mooie grote en één mooie kleine schelp naast gelegd. Het eerste waar ik aan denk is het Gardameer. Ik zie de mooie momenten, zelfs nu ik dit typ weer, direct voor me. Wederom tranen, maar van geluk deze keer. De eerste vakantie na het ziektetraject. Net zoals ik vroeger met mijn ouders met de auto naar Italië ging, wilde ik dit Stefan en onze kinderen zo graag laten zien. Tijdens ziekenhuisopnames hield ik me vaak vast aan deze vakantie die we op de planning hadden. Hier heb ik zo naar uitgekeken en uiteindelijk ook zo intens van genoten! 

Zoals ik me kan herinneren had ik in de speelkamer geen idee vanwaar de grote en kleine schelp. Nu ik net naar de foto keek werd het me ineens duidelijk. De kleine schelp, kleine Nicole, de grote schelp, grote Nicole. Zo bijzonder!

And last but not least… Een klein poppetje met groot heel boos kijkend gezicht en een zwaard in zijn hand stond in de hoek. Voor hem liggen twee mooie schelpjes. Hij kijkt naar de twee schelpjes. Zo komen we bij mijn diepste pijn, hartpijn, verdriet en woede. Wat de kanker niet alleen mij maar ook onze kinderen heeft aangedaan. De onmacht die ik daardoor voel en gevoeld heb. Hun onbezorgde kindertijd die ik zo graag voor ze had gewild, heeft de kanker weggenomen. Nu ik dit typ raak ik weer bijna net zo geëmotioneerd als op dat moment. Dit raakte me misschien nog wel het meest. 

Judith wist dat het poppetje nog een verassing voor me had en vroeg me om op zijn hoofd te slaan. Binnen no time wende hij zijn blik af van de schelpjes, de kinderen, en kijkt met een blij gezicht de andere kant op. Bijzonder! Het poppetje hield me vanuit de zandbak een spiegel voor en liet me zien wat ik doe. Mijn masker op, wegkijken en lachen. In plaats van naar de pijn en woede toe. De woede die ik zo lastig vind om te voelen en uiten. Echt wauw wauw wauw. Zo heftig maar zo waardevol!